Urodziła się 5 września 1843 r. w zamożnej i bardzo religijnej rodzinie w Savigliano. Po przeprowdzce rodziny do Turynu Józefina uczęszczała do najlepszych szkół. Między innymi uczęszczała do liceum Sióstr świętego Józefa. W wieku 7 lat za specjalnym zezwoleniem przyjęła komunię świętą, a rok później przystąpiła do sakramentu bierzmowania. Mając 18 lat, za zgodą spowiednika, złożyła dozgonne śluby czystości. W wieku 26 lat wróciła do rodzinnego miasta ze względu na ojca, który poważnie zaniemógł. Córka Józefina zajmowała się z pełnym poświęceniem obłożnie chorym ojcem i jednocześnie usilnie szukała możliwości pogłębienia swego życia duchowego i konkretnej realizacji rad ewangelicznych. Po śmierci ojca z większym zaangażowaniem poświęciła się pracy parafialnej, zostając również rektorem i przełożoną Pobożnego Zjednoczenia Córek Maryi w jej parafii św. Piotra. Jednocześnie, kierując się pragnieniem życia w sposób bardziej oderwany od wygód rodzinnych, 18 marca 1875 r. przyjęła habit III Zakonu Karmelitów im. Siostry Gabrieli od Jezusa Marii i Józefa, a dwa lata później przeniosła się do III Zakonu Pokuty św. Franciszka. Wkrótce wykryto u niej guz rdzenia kręgosłupa i poddała się skomplikowanej operacji tego nowotworu. Do pielęgniarki powiedziała: „Daj mi mój krucyfiks, a chirurdzy niech swobodnie wykonują leczenie". Operacja się udała. Lekarze jednak mówili raczej o cudzie podczas operacji. Józefina świadoma uzdrowienia udała się z podziękowaniem do Matki Bożej w Lourdes, gdzie równocześnie prosiła o światło poznania swego powołania. Wróciwszy do domu, postanowiła oddać się na wyłączną służbę ubogim w duchu św. Franciszka z Asyżu. Chociaż pociągało ją życie klasztorne i w 1880 r. Józefina Gabriela odbyła rekolekcje w klasztorze kontemplacyjnym – to za namową swego kierownika duchowgo, który polecił jej nie myśleć o klauzurze, ale poświęcić się założeniu nowego instytutu zakonnego, mającego na celu wychowanie i kształcenie sierot. Owocem jej modlitwy i przemyśleń było założenie Zgromadzenia Sióstr Świętej Rodziny, które zostało zatwierdzone 8 września 1887 r., w święto Narodzenia Maryi. Założycielka przyjęła wraz z jedenastoma towarzyszkami habit zakonny i imię Józefina Gabriela od Jezusa. Celem zgromadzenia było pomóc wszystkim potrzebującym, niezależnie od tego, czy były to sieroty, osoby starsze, chore, czy też dziewczęta bez wykształcenia. Wzorem była Święta Rodzina z Nazaretu: pokorna i pracowita. W wieku trzydziestu ośmiu lat została wybrana przełożoną, pozostała do śmierci. W Savigliano zbudowała Dom Macierzysty zgromadzenia. Aby dać impuls swojej duchowości, skupionej i ożywionej przykładami Świętej Rodziny z Nazaretu, pragnęła, za należytą aprobatą kościelną, otwarcia pierwszego domu w Loreto. Święty Dom stał się głównym przedmiotem jej troski i obowiązków założycielki i przełożonej generalnej, a przede wszystkim punktem odniesienia dla jej pobożności maryjnej i kontemplacji. Zmarła rankiem 8 lutego 1906 r., na zapalenie płuc w opinii świętości w wieku 62 lat. Jej ostatnie słowa były pełne spójności z zapisanymi w testamencie z 1899 r.: „Związuję moją duszę z Bogiem, błagając go, aby przyjął na łono swego miłosierdzia i wstawiam się za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, św. Józefa, Archanioła Gabriela, św. Anny, św. Franciszka z Asyżu, św. Teresy, Anioła Stróża..." Została beatyfikowana przez Jana Pawła II w dniu 7 maja 1995 r.