Wincenty Peis urodził się 17 grudnia 1701 r. w Laconi na Sardynii w ubogiej, wiejskiej rodzinie, jako drugi z dziewięciorga dzieci. Na cześć św. Franciszka z Asyżu rodzice nazywali go często Franciszkiem. Nie chodził do szkoły i nigdy nie nauczył się pisać, ale codziennie udawał się na Mszę i był ministrantem. W wieku 18 lat poważnie zachorował. Ślubował wtedy, że jeśli wyzdrowieje - wstąpi do kapucynów, ale uzdrowiony nie dotrzymał przysięgi. Dwa lata później jego koń wyrwał mu się spod kontroli, biegł szalenie i nagle zatrzymał się na skraju przepaści. Wincenty został uratowany po raz drugi, wówczas przypomniał sobie obietnicę. Wstąpił do zakonu kapucynów w Cagliari, przyjmując imię Ignacy. 11 XI 1722 r. złożył pierwszą profesję zakonną. Przez dwa lata spełniał obowiązki kucharza we wspólnocie kapucynów w Cagliari. Swoją posługę kontynuował w klasztorze w Iglesias, gdzie również pomagał w ogrodzie i w zbieraniu jałmużny dla wspólnoty zakonnej, ale także dla ubogich, którzy co dzień przychodzili do klasztornej furty. Przez pewien czas przebywał na wyspie San Antioco. Po powrocie do Cagliari zajmował się także tkaniem materiału, z którego wykonywane były habity dla jego współbraci. W wieku 40 lat powierzono mu obowiązek kwestarza, który pełnił przez kolejnych 40 lat, uzbieraną jałmużną chętnie dzielił się z ubogimi. Był przyjacielem rybaków. Odznaczał się pokorą i miłością do wszystkich. Przypisuje się mu wiele cudów, w tym uzdrawianie z chorób, czytanie w myślach, przepowiadanie przyszłości. Szczególną cechą duchowości Ignacego była jego cześć do Matki Bożej, która objawiała się w częstym odmawianiu różańca. Podczas kwesty uczył prawd wiary, opowiadał o świętych i propagował różaniec. Na dwa lata przed śmiercią stracił wzrok. Okres ten spędził na ustawicznej modlitwie. Pod jego łóżkiem było kilka zwykłych desek, a pod głowę kładł sobie drewniany klocek. Zmarł 11 maja 1781 roku, w piątek o godzinie piętnastej. Po jego śmierci, w celi zakonnej znaleziono zaledwie kilka przedmiotów: biczownicę, różaniec, księgę reguły zakonnej. Pochowany został w kościele św. Antoniego z Padwy w Cagliari, pod ołtarzem Matki Bożej. Papież Pius XII beatyfikował go w roku 1940, a 21 października 1951 r. - kanonizował. Ciało św. Ignacego w nienaruszonym stanie spoczywa w szklanej trumnie, znajdującej się w kaplicy sanktuarium, wzniesionego w Cagliari ku jego czci.