Urodził się 12 maja 1866 r. w Herceg Novi (Castelnuovo) w Dalmacji (obecnie Czarnogóra). Był ostatnim z dwanaściorga dzieci w ubogiej chorwackiej rodzinie. Wychował się w biedzie materialnej, ale w atmosferze głębokiej miłości i pobożności. Miał tylko 135 cm wzrostu i wadę wymowy. Do zakonu kapucynów wstąpił 2 maja 1884 roku w Bassano del Grappa. W zakonie przyjął imię Leopold. Śluby wieczyste złożył w 1888 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 20 września 1890 w bazylice Santa Maria della Salute (w Wenecji). Wywodząc się ze zróżnicowanego środowiska wyznaniowego (katolicy, prawosławni, protestanci muzułmanie, żydzi) nabrał przekonania, że jego powołaniem będzie praca misyjna nad zjednoczeniem rozbitych i skłóconych między sobą słowiańskich, wschodnich chrześcijan. Zamierzeniom stanęły na przeszkodzie względy natury zdrowotnej. Mówił na tyle niewyraźnie, że przełożeni odsuwali go od głoszenia kazań i powierzyli mu jako teren misyjny "konfesjonał". Idąc pokornie za głosem posłuszeństwa stał się o. Leopold więźniem konfesjonału. Spowiadał po 8 i 15 godzin dziennie w różnych klasztorach. Niedomagania fizyczne nie przesądzały jednak o wybitnych walorach duchowych o. Leopolda. Wyróżniał się głębią życia wewnętrznego i przeżyć religijnych. Posiadał dar kontemplacji. Gdy penitentów było wyjątkowo dużo, wówczas rezygnował z posiłków. Przyjeżdżali do niego do spowiedzi ludzie z całych Włoch. Konfesjonałem o. Mandicia była maleńka cela zakonna, którą nazwano „salonikiem gościnności”. Każdego dnia jednak, zanim zaczął spowiadać, długo się modlił. Przyłapany kiedyś w nocy na modlitwie w kaplicy powiedział: „Tym, których spowiadam, daję lekkie pokuty, dlatego resztę pokuty muszę za nich odprawić sam”. Posiadał charyzmat czytania w sumieniach tych, którzy przychodzili do niego po radę i pojednanie z Bogiem. Od 1906 roku na stałe przebywał w Padwie w klasztorze Świętego Krzyża. W trakcie I wojny światowej trafił do więzienia, bo nie chciał się wyrzec chorwackiego obywatelstwa. Zakładał sierocińce, opiekował się ubogimi. O. Leopold zmarł dość niespodziewanie w Padwie, 30 lipca 1942 r., wysłuchawszy uprzednio spowiedzi 50 księży. W czasie II wojny światowej, 15 maja 1944 r. w wyniku bombardowania, padewski klasztor został całkowicie zniszczony. Ocalała jedynie cela, pełniąca funkcję konfesjonału o. Leopolda. 34 lata po śmierci 2 maja 1976 r. papież Paweł VI ogłosił go błogosławionym, a kanonizację dokonał 16 października 1983 r. św. Jan Paweł II.