Urodził się 16 maja 1540 r. w Torre Hermoza, w hiszpańskiej Aragonii. Jego rodzice byli pobożnymi, drobnymi rolnikami, nie stać ich było na kształcenie dzieci. Paschalis sztuki czytania nauczył się sam, prosząc o pomoc przygodnych podróżnych podczas wypasania owiec. Na pastwisku czytał książki, a kiedy nikt go nie widział, modlił się i oddawał praktykom pokutnym aż do krwawych biczowań. Kiedy miał 24 lata, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych (alkantarzystów). Wkrótce po przyjęciu przełożeni przekonali się o jego zaletach, zaproponowali mu studia teologiczne i przyjęcie sakramentu kapłaństwa, jednak błagał, by mógł pozostać bratem zakonnym. Uświęcenie swoje widział w zjednoczeniu z Bogiem i w sumiennym wypełnianiu najniższych obowiązków w klasztorze. Najbardziej cenił sobie zajęcie furtiana. Dawało mu to bowiem wiele okazji do znoszenia przykrości, do upokorzeń, a równocześnie do pełnienia posługi wobec potrzebujących. Jego dewizą życiową były słowa: "Dla Boga i Zbawiciela potrzeba mieć serce dziecka, dla bliźniego serce matki, dla siebie - serce sędziego". Szczególną cześć oddawał Chrystusowi w Najświętszym Sakramencie. W zamian za bezgraniczne oddanie Pan Bóg obdarzył go darem kontemplacji, czytania w sercach i sumieniach ludzkich oraz charyzmatem proroczym. Pewnego dnia przełożeni wysłali go z misją do Paryża. Po drodze został uwięziony przez kalwinów. Zakonnik dzielnie odpierał ich zarzuty, broniąc dogmatów katolickich. Kalwini obrzucili go kamieniami, jednak ostatecznie udało mu się ujść z ich rąk. Po okresie spędzonym we Francji, wrócił do Hiszpanii, do klasztoru w okolice Walencji. Tam ciężko zachorował. Zmarł w przepowiedzianym przez siebie dniu, 17 maja 1592 roku. Legenda głosi, że w czasie Mszy świętej pogrzebowej, Paschalis miał dwa razy otworzyć oczy: w czasie podniesienia Hostii i kielicha, by po raz ostatni uczcić ukochanego Zbawiciela pod postaciami chleba i wina. Miała to być nagroda za to, że tak często i żarliwie przy każdej okazji uczestniczył w ofierze Mszy świętej i że często nawiedzał Pana Jezusa w mijanych kościołach. Paschalis pozostawił po sobie około 20 niewielkich traktatów dogmatycznych i ascetycznych. Ich treść wskazuje, że napisał je nie prosty brat zakonny, prawie analfabeta, ale wytrawny teolog. Papież Paweł V zaliczył go do grona błogosławionych w roku 1618, świętym ogłosił go papież Aleksander VIII, w 1690 roku. Dzień śmierci, tak jak i dzień jego urodzin, były uroczystością Zesłania Ducha Świętego. Grób Paschalisa w Villareal (prowincja Castellón w Hiszpanii) został zbezczeszczony w czasie hiszpańskiej wojny domowej 1936-1939; relikwie spalono.