Błażej de Signori urodził się w 1676 r. w Corte na Korsyce, w zamożnej rodzinie. W wieku 17 lat wstąpił do zakonu kapucynów, ale przebywał tam krótko. Następnie wstąpił do obserwantów, przyjmując imię Teofil. W roku 1694 złożył śluby zakonne. Dwa lata później udał się do Rzymu, aby ukończyć studia z filozofii i do Neapolu na studia teologiczne w klasztorze St. Maria la Nova, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie w dniu 30 listopada 1700 r. Ze względu na zdolności nauczycielskie został przeznaczony do pracy w apostolacie słowa. W 1702 r. zetknął się ze św. Tomaszem z Cori. Pod jego wpływem zdecydował się na pozostanie w eremie w Bellegrze do 1709 r. Następnie władze zakonne przeniosły go do klasztoru w Palombara Sabina, gdzie w latach 1713-1715 pełnił urząd gwardiana. W 1715 r. powrócił do Bellegry. Kochał samotność, w samotności medytował nad męką Chrystusa. Jednak najczęstszym miejscem jego apostolstwa był konfesjonał, w którym spędzał czasami cały dzień bez jedzenia i odpoczynku. Był zawsze gotowy służyć penitentom, którzy traktowali go z wielkim zrozumieniem i życzliwością. Jego maksymą było: wyznać mało, ale dobrze. Wezwany do łoża umierającego człowieka, albo do chorego, przerywał wszystko co robił, szedł szybko nie martwiąc się zmęczeniem czy dyskomfortem podróży lub niepogody. Przebywając w tych klasztorach jako doskonały kaznodzieja krzewił wiarę chrześcijańską wśród miejscowej ludności. Był wielkim propagatorem pustelni, czyli klasztorów, w których zakonnicy oddają się głównie modlitwie, praktykom pokutnym, studium Pisma św. i pracy – zgodnie z "Regułą dla pustelni" napisaną przez św. Franciszka z Asyżu. Po 30 latach pracy we Włoszech udał się na Korsykę, aby tam założyć pustelnię. W 1734 r. wezwano go do Rzymu, zaś w 1735 r. ponownie wyznaczono do pracy w klasztorze w Bellegrze. Ostatnie lata życia Teofil spędził w założonym przez siebie konwencie w Fucecchio w Toskanii. Zmarł po krótkiej chorobie 19 maja 1740 r. w Fucecchio, pozostawiając po sobie szereg dziełek opublikowanych po włosku i po łacinie. Zachowała się również korespondencja adresowana do prowincjała toskańskiego o. Scalabriniego. Teofil dużo pracował nad zmianą charakteru. Dzięki wieloletniej pracy nad sobą, udało mu się nabyć cnoty cierpliwości, życzliwości i łagodności w kontaktach z innymi ludźmi. Papież Leon XIII (tercjarz franciszkański) beatyfikował go 19 stycznia 1896 r., a papież Pius XI kanonizował - 29 czerwca 1930 r.