Piotr Fioretti urodził się 13 listopada 1668 r. w Viterbo (Włochy), w skromnej, pobożnej rodzinie. Po śmierci ojca, matka zabrała pięcioletniego syna do sanktuarium della Quercia, gdzie oddała go pod duchową opiekę Madonny. Rolę ojca przejął jego stryj Franciszek, szewc z zawodu. Piotr rozpoczął edukację w szkole jezuickiej, a następnie do 25 roku życia pracował w warsztacie stryja. Już wtedy znany był ze swego pobożnego życia, naznaczonego postami i modlitwami. Pociągnięty przykładem życia naśladowców św. Franciszka z Asyżu wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów przyjmując imię Kryspin na cześć św. Kryspina, patrona szewców. Po rocznym czasie próby, który odbył w klasztorze w Palanzana, kolejno przebywał w klasztorach w Tolfie (do 1697), Rzymie (1697), Albano (1697-1703), Monterotondo (1703-1709). Spełniał tam różne obowiązki: był kucharzem, opiekował się chorymi, zajmował się ogrodem. Był radosny i wrażliwy na ludzką biedę, nazywano go „bratem radosnym” lub „wesołkiem Maryi”. W 1709 roku Kryspin został przeniesiony do Orvieto, gdzie powierzono mu urząd kwestarza, który sprawował, z krótkimi przerwami, przez 40 lat. Obchodząc miasto i okoliczne wioski jako kwestarz nauczał napotkanych ludzi prawd wiary, posługując się językiem prostym, pełnym maksym i aforyzmów. Odwiedzał chorych i więźniów, by dodawać im otuchy i wstawiać się za nimi. Był pracowity, gorliwy i oddany wspólnocie zakonnej, wrażliwy na poezję. Od samego początku wybrał drogę ponad przeciętność, idealnie dopasowaną do rad ewangelicznych. Powtarzał: „Kochajmy Boga z całego serca”, „Wszyscy musimy pracować dla Boga”. Do swoich braci mówił: „Jeśli chcesz ocalić swoją duszę, trzeba stosować następujące zasady: „Kochać wszystkich, mówić dobrze o wszystkich i czynić dobrze dla wszystkich”. Swoje życie zakonnika wiódł pod opieką Maryi, którą nazywał „moja Panią Matką”. Wstawiennictwu Matki Bożej powierzał błagania i utrapienia ludzi, których spotykał na drodze swego kwestowania. Kiedy przynaglano go, by modlił się w ciężkich przypadkach i sytuacjach, zwykł był mówić: „Pozwól mi pomówić trochę z moją Panią Matką i przyjdź potem”. Zimą 1747/1748, zmorzony wieloma chorobami został przeniesiony z Orvieto do Rzymu. Osłabiony chorobą płuc zmarł 19 maja 1750 roku. Pozostawił po sobie liczne listy, poezje, maksymy i sentencje. Kult religijny, jako błogosławionego, zatwierdził papież Pius VII w dniu 7 września 1806 roku dokonując beatyfikacji. W poczet świętych zaliczył go Jan Paweł II w dniu 20 czerwca 1982 roku. Była to pierwsza kanonizacja dokonana przez papieża Polaka, w 800. rocznicę urodzin św. Franciszka.