Urodził się koło roku 1250 w Kermartin w pobliżu Tréguier. Po ukończeniu 14 roku życia studiował w Paryżu na wydziale sztuk wyzwolonych, później na wydziale prawa kanonicznego i teologii, a następnie w Orleanie na wydziale prawa cywilnego. Odebrał więc doskonałe wykształcenie na najlepszych ówczesnych uniwersytetach. Już w czasie nauki znany był ze swojej pobożności, ascetycznego trybu życia oraz z chętnej pomocy ubogim. Jako praktykujący prawnik, poświęcił się bez reszty dla reprezentowania interesów ludzi pokrzywdzonych, oraz tych, którzy byli zbyt ubodzy, aby móc bronić się w sądzie za pomocą profesjonalnego pełnomocnika. Znany był jako "adwokat biedaków". Często opłacał za nich koszty sądowe i odwiedzał ich w więzieniu. Mając 31 lat przyjął święcenia kapłańskie i już jako ksiądz wstąpił do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Wkrótce został proboszczem. W 1297 r. powrócił do rodzinnego Kermartin, ponieważ odziedziczył rodzinny majątek. We dworze, w którym się wychował, stworzył przytułek dla najuboższych. Kiedy przytułek okazał się za mały, wybudował większe hospicjum. Na pomoc dla biednych przeznaczał także wszystkie swoje dochody z działalności prawniczej. Po wypełnionych pracą dniach zamykał się w swoim pokoju i noce spędzał na modlitwie. Często też oddawał się trwającej nawet kilka dni kontemplacji, nie jedząc i nie pijąc, odpoczywając w Bogu i nabierając sił do dalszej działalności. Wiele nauczał. Głosił kazania po francusku, bretońsku, po łacinie, wszędzie – nawet kilka razy dziennie. Oddając swą wiedzę i siły na usługi ubogich dawał przykład innym, jak żyć po chrześcijańsku, poruszał stopniowo umysły. Jak mówili świadkowie: “Przez swe kazania i dobry przykład prowadził złych ku byciu lepszymi, a lepszych ku byciu dobrymi”. Wyczerpany służbą ludziom zachorował po Wielkanocy roku 1303. Umarł 19 maja tegoż roku w wieku 50 lat. Zaraz po jego śmierci książęta, duchowni i wierni prosili o jego kanonizację. W roku 1347, papież Klemens VI ogłosił go świętym. W Polsce z kultem św. Iwona łączy się nazwa miejscowości Iwonicz oraz Iwonicz-Zdrój, gdzie w roku 1464 poświęcony został pierwszy drewniany kościół. Pod koniec XVIII wieku uzdrowisko iwonickie znalazło się w dobrach rodziny Załuskich, którzy w roku 1838 ufundowali tam ponownie kaplicę św. Iwo. W latach 1894-1895 wybudowano nowy kościół pw. św. Iwona.