Urodził się w roku 1250 w zamożnej rodzinie Stricchich, we włoskiej miejscowości w San Gimignano (Toskania). W młodym wieku zetknął się z Bertoldem z San Gimignano (1227-1300), kapłanem i tercjarzem franciszkańskim. Był jego uczniem i towarzyszem. Bertold był duszpasterzem chorych na trąd. W roku 1280 zaraził się trądem, musiał opuścić swoją parafię i udał się do leprozorium, kolonii trędowatych w pobliżu San Gimignano. W ślad za swoim mistrzem podążył Wiwald. Przez dwadzieścia lat usługiwał Bertoldowi i pielęgnował go aż do jego śmierci w 1300 roku. Następnie opuścił leprozorium, przyjął habit franciszkańskiego tercjarza i wiódł żywot pustelnika w borze zwanym Camporena, blisko Montaione w Toskanii, gdzie mieszkał w małej celi zrobionej w pniu kasztanowca. Cela ta była tak mała, że można było w niej tylko klęczeć. W odosobnieniu żył w sposób skrajnie ascetyczny, post, czuwanie i modlitwy ofiarował jako przebłaganie za grzechy wszystkich ludzi. Zmarł w wieku 70 lat, w 1320 roku, prawdopodobnie 2 maja. Jego ciało znalezione zostało następnego dnia przez mieszkańców Montaione i natychmiast przewieziono je do wsi, aby pochować pod ołtarzem kościoła mianując go Patronem Montaione. W 1325 roku na miejscu pustelni wybudowano kaplicę poświęconą Wiwaldowi, a w 1355 roku rozpoczęto budowę kościoła, który istnieje do dzisiaj. W latach 1500-1516, franciszkanin Tomasz z Florencji zainicjował budowę w środku lasu kaplic, będących przystankami męki Chrystusa, powielających topografię miejsc świętych w Jerozolimie, a tym samym oferując pielgrzymom możliwość uniknięcia niebezpiecznej podróż do Jerozolimy w celu uzyskania odpustów. Dziś Święta Góra San Vivaldo, powszechnie znana jest jako Jerozolima Toskanii. Kult bł. Wiwalda potwierdził w 1908 roku papież św. Pius X, tercjarz franciszkański.