Urodził się 31 marca 1811 roku w Igualanda, na przedmieściach Barcelony, jako dziewiąty spośród dwadzieściorga dzieci małżeństwa Nicolasa Tous Carrera i Franciszki Soler Ferrer. Od rodziców otrzymał dar wiary oraz świadectwo miłości do Boga. Gdy skończył dziewięć lat, rodzina przeniosła się w poszukiwaniu lepszych warunków życia do Barcelony, tam poznał kapucynów i zachwycił się ich skromnym sposobem życia. W wieku szesnastu lat wstąpił do zakonu, przywdziewając habit w kształcie krzyża. Już od początku formacji wyróżniał się jako zakonnik bogaty w cnoty: skupienie, solidna pobożność, posłuszeństwo, pokora, czystość i niezachwiana wierność charyzmatowi zakonnemu. 19 lutego 1828 roku złożył śluby zakonne, po których rozpoczął studia z filozofii i teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 24 maja 1834 roku i został skierowany do klasztoru św. Madrona w Barcelonie. W następnym roku zastała go w tym domu rewolta społeczna. Kilka miesięcy później władze państwowe zamknęły wszystkie klasztory, a brat Józef wraz ze swoimi współbraćmi został uwięziony w fortecy Monjuic w Barcelonie. Tuż po uwolnieniu wygnano go z kraju. Szukał schronienia we Francji i północnych Włoszech. Jako wygnaniec prowadzący intensywną działalność duszpasterską w parafiach i wśród sióstr zakonnych, nigdy nie zapominał o najuboższych. Wspierał ich rozmową, pociechą, pomocą, modlitwą oraz materialnie. W 1836 roku udał się do Francji, gdzie kontynuował studia z teologii. Dogłębne studium zaowocowało przyznaniem mu tytułu kaznodziei, dzięki czemu mógł publicznie nauczać i głosić słowo. W 1843 roku powrócił do Hoszpanii z nadzieją, że będzie mógł kontynuować swoje życie zakonne. Jednak zarządzenia państwowe uniemożliwiały funkcjonowanie klasztorów. Zamieszkał więc z rodziną, pozostając wierny surowemu i pokutnemu stylowi życia kapucyńskiego. Początkowo sam pomagał dzieciom i młodzieży, zaniedbanym i opuszczonym. Później przyjął posługę kierownika duchowego w Stowarzyszeniu Chwalebnej i Małej Świętej Męczennicy Romany. Organizacja ta zrzeszała kobiety, które pragnęły zaangażować się w chrześcijańską edukację dzieci i młodzieży. Z kilkoma kobietami ze stowarzyszenia założył Zgromadzenie Sióstr Kapucynek Najświętszej Maryi Panny, Matki Dobrego Pasterza. 27 marca 1850 roku otwarto pierwszy dom nowej wspólnoty zakonnej, której członkinie pragnęły poświęcić całe swe życie pomocy i wychowaniu dzieci oraz młodzieży.
Nieustannie nękany i prześladowany zmarł 27 lutego 1871 roku podczas celebrowania Eucharystii. Papież Benedykt XVI wyniósł go na ołtarze w roku 2010.