Urodziła się 9 kwietnia 1458 roku we włoskim miasteczku Camerino, w książęcej rodzinie tego miasta. Była dzieckiem nieślubnym. Gdy miała około 10 lat, pod wpływem franciszkanów, bł. Piotra z Mogliano oraz Dominika z Leonessy, zrozumiała drogę nawrócenia poprzez czyn, który stał się ślubem - wylania jednej łzy każdego piątku na pamiątkę Męki Chrystusa. Choć zanurzona w życiu dworskim postanowiła, zadawać sobie w każdy piątek szczególne umartwienie. Na dworze rodzinnym otrzymała dobre humanistyczne wykształcenie. Rodzice marzyli także o odpowiednim dla niej małżeństwie. Jednak, wbrew woli rodziców i "aresztu domowego" wstąpiła do klasztoru klarysek w Urbino w 14 grudnia 1481 roku, w wieku 23 lat. Kamila wyznała, że przyczyną obrania sobie tak surowego zakonu była nie obawa przed piekłem, ani nawet nadzieja nieba, ale by się jak najbardziej upodobnić do swojego niebieskiego Oblubieńca. Jak mówiła, chciała Mu oddać "miłość za miłość, zadośćuczynienie za zadośćuczynienie, krew za Krew, śmierć za śmierć". W trzy lata później przeniosła się z ośmioma siostrami do nowego klasztoru w Camerino, który ufundował jej ojciec. Tu wiele razy pełniła urząd ksieni. Na prośbę papieża Juliusza II, który był franciszkaninem, podobny klasztor założyła w 1505 roku w Fermo i po dwóch latach tam pobytu powróciła do Camerino. Będąc klaryską, swoje postanowienia spełniała w sposób skrajny, ofiarowała Chrystusowi swoje choroby fizyczne, posty oraz pokuty. Doświadczyła wiele cierpień wewnętrznych, oschłości i ciemnych nocy duchowych. Wczytując się pilnie w żywoty św. Franciszka z Asyżu i św. Klary, pragnęła jak najidealniej ich naśladować. W 1502 r. Cezary Borgia, bratanek papieża Aleksandra VI, siłą zajął posiadłość książąt Varano, zamordował ojca i trzech braci Kamili. Zniosła to mężnie, wielkodusznie, z poddaniem się woli Bożej; modliła się za morderców. Pan Bóg obdarzył ją łaską wizji. Często oglądała św. Klarę, która udzielała jej wskazań dotyczących reformy życia wewnętrznego i samej reguły zakonnej oraz Pana Jezusa. Owocem tych wizji są dzieła mistyczne w liczbie około dwudziestu. Za najwybitniejsze dzieło uchodzi Traktat „Wewnętrzne boleści Jezusa”, który miała napisać pod natchnieniem samego Pana Jezusa, mówiącego: „Idź i opisz Moje duchowe cierpienia, tak jak je poznałaś”. Mimo ostrej pokuty, w której nigdy nie ustawała, dożyła 66 lat. Zmarła podczas epidemii 31 maja 1524 roku, w święto Bożego Ciała. Ciało jej złożono w kościele klarysek w Camerino, gdzie spoczywa do dziś. Papież Grzegorz XVI beatyfikował ją w roku 1843. Została kanonizowana 17 pańdziernika 2010 roku przez Benedykta XVI.