Urodził się w roku 1200 w Recanati koło Ankony, we Włoszech, w rodzinie Marerich. Do zakonu franciszkanów wstąpił w swojej rodzinnej miejscowości w pierwszym wieku istnienia zakonu. Nie obrał drogi kleryckiej, pozostając bratem. Po złożeniu profesji zakonnej pełnił najróżniejsze posługi w klasztorze, najdłużej kucharza i tam pracował do śmierci. Wolny czas poświęcał na dogłębne i żarliwe modlitwy. Prowadził głębokie życie wewnętrzne, wiernie praktykował franciszkańskie ubóstwo i pokorę. Miał charyzmat lewitacji, w czasie modlitwy zapadał w ekstazy mistyczne, miał widzenia. Długie godziny spędzał na adoracji Najświętszego Sakramentu. Według przyjętej tradycji obdarzony został łaską trzymania w swych objęciach Dzieciątka Jezus. Eucharystia była przedmiotem jego adoracji i miłości. Życie ukryte Chrystusa i tabernakulum były książką, z której brat Benwenut uczył się gorącej miłości do Boga i braci, wierności obowiązkom swego stanu, miłości i ciszy, modlitwy i ukrycia. Zmarł 6 maja 1289 roku, jego ciało spoczywa w kościele św. Franciszka z Asyżu w Recanati, gdzie duszpasterzami są franciszkanie konwentualni.
W roku 1796 beatyfikował go papież Pius VI.