Urodził się w Montepulciano, w Włoszech, w drugiej połowie XIII wieku, w rodzinie szlacheckiej. Poślubił córkę kapitana Thomasa Pecora, Millię i mieli czworo dzieci. Choć żył w dobrobycie, uważał, że należy pomóc biednym, zwłaszcza w czasach głodu. W 1290 roku, gdy dzieci osiągnęły pełnoletność i miały zapewnioną przyszłość, Bartłomiej mógł zrealizować swoje powołanie zakonne. Za zgodą żony wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych obserwantów. Z bogatego stał się ubogim z miłości do Chrystusa, i choć wielu go podziwiało, to niektórzy gardzili nim, uważając za szaleńca. Pragnął być bratem zakonnym, ponieważ uważał, że nie jest godny być kapłanem. Na polecenie przełożonych ukończył studia filozoficzno-teologiczne i przyjął święcenia kapłańskie. Zasłynął z życia w skrajnym ubóstwie i w pokorze wobec współbraci. Praktykował surowe posty. Za jego przykładem żona również złożyła ślub czystości. Pokorny franciszkanin resztę swojego życia spędził na modlitwie, mając wizje Matki Boskiej i aniołów.
Zmarł 6 maja 1330 roku. Papież Leon XIII (tercjarz franciszkański) zatwierdził jego kult 24 czerwca 1880 roku.