Urodził się 23 czerwca 1872 r w Pontecurone (Włochy). Jego ojciec był brukarzem. W wieku 13 lat wstąpił do klasztoru franciszkanów w Vogherze koło Pawii, ale wkrótce zachorował na zapalenie płuc i musiał go opuścić. W latach 1886-1889 był uczniem św. Jana Bosko w oratorium w Turynie-Valdocco. W 1889 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego w Tortonie. Już jako kleryk poświęcał się służbie bliźnim, otworzył własne oratorium dla chłopców. W 1895 r. przyjął święcenia kapłańskie. W ciągu kilku lat otworzył ośrodki wychowawcze w różnych miastach. Wokół młodego kapłana zaczęli gromadzić się klerycy i księża, którzy pragnęli żyć jego ideałami. Tak powstało Zgromadzenie Synów Boskiej Opatrzności, zwane orionistami, które ma na celu pracę wśród ubogich, bezdomnych i odtrąconych przez społeczeństwo. Z czasem powstała także gałąź żeńska. Z wielkim poświęceniem niósł pomoc ofiarom trzęsienia ziemi w Reggio Calabria i w Mesynie oraz w Abruzji. Po zakończeniu I wojny światowej zakładał kolejne szkoły, uczył w nich rzemiosła, przygotowywał do pracy na roli, tworzył internaty. Swoją działalność rozszerzył na inne kraje, m.in. Argentynę, Brazylię, Chile, w Urugwaj, Polskę, by nieść pomoc włoskim emigrantom. Szczególnie ciepło wypowiadał się o Polsce. Cenił ją za wierność Bogu, umiłowanie wolności i za nabożeństwo polskiego narodu do Najświętszej Maryi Panny. 3 września 1939 r. odprawił nabożeństwo błagalne o ratunek dla naszej ojczyzny. Alojzy Orione był wybitnym kaznodzieją, spowiednikiem i niestrudzonym organizatorem pielgrzymek, misji, procesji. Wielkim nabożeństwem otaczał Matkę Bożą, o czym świadczą wybudowane przez niego sanktuaria w Tortonie oraz w Fumo. Odszedł do Pana 12 marca 1940 r. w San Remo. Jego grób znajduje się w sanktuarium Matki Bożej Czuwającej w Tortonie. 26 października 1980 r. Jan Paweł II włączył go w poczet błogosławionych, a kanonizował w Rzymie 16 maja 2004 roku.