Urodził się w 1520 r. w Santa Coloma de Farnés, w diecezji Gerona (Hiszpania). Pochodził z niezamożnej rodziny. Już jako dziecko został osierocony. Po śmierci rodziców wychowywał młodszą siostrę. Przeniósł się do Barcelony, gdzie znalazł pracę w małym zakładzie szewskim. Kiedy siostra wyszła za mąż, mógł pójść za głosem Bożego powołania. Opuścił Barcelonę i udał się do słynnego opactwa na górze Montserrat, gdzie przyjęto go jako służącego. Po krótkim pobycie w opactwie wrócił do Barcelony i 3 maja 1551 r. został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych. Powierzano mu proste obowiązki. Jako brat laik pełnił obowiązki kucharza, furtiana, kwestarza. Stał się wzorem pokory i umartwienia. Wyróżniał się prostotą serca i głęboką religijnością. Wiele osób zwracało się do niego z prośbą o duchowe wsparcie i modlitwę, której towarzyszyły cuda. Dla chorych miał zawsze czas, czułe serce, dobre słowo, modlił się za nich i na czole kreślił znak krzyża. Wielu chorych wracało do zdrowia. Przybywali do niego potrzebujący, chorzy, udręczeni, a on życzliwie, radośnie i pogodnie pomagał. Pomoc i łaska Boża były z nim. Ze względu na liczne cuda zainteresowała się nim nawet inkwizycja. Gdy w trakcie sądu dokonał cudów uzdrowienia niewidomego i głuchoniemego zaczęto uważać go za świętego. Niektórzy odnosili się do niego z przesadną czcią, co było powodem jego przenosin do kolejnych klasztorów. Mimo tego zawsze był pogodny, pokorny, zadowolony ze swojej pracy i oddany modlitwie. Wszędzie gdzie się znajdował dokonywały się cuda. Najdłużej przebywał w Horcie i z tym klasztorem związany jest jego przydomek. Przez 12 lat był w klasztorze w Tortosie. Z Tortosy odesłano go - pod zmienionym imieniem - do Reus. Stamtąd skierowano go do Barcelony i w końcu - na Sardynię, do klasztoru w Cagliari. To była ostatnia stacja jego drogi krzyżowej, gdzie znalazł prawdziwe uspokojenie. Tam też zmarł 18 III 1567 r. Papież Klemens XI zaaprobował jego kult w 1711 r. Kanonizował go papież Pius XI 17 kwietnia 1938 roku.