Urodził się w 1425 r. w Fonditore di Montegallo (Włochy). Studiował najpierw w Ascoli, potem na uniwersytetach w Bolonii i Perugii, gdzie uzyskał doktorat z medycyny i prawa. Początkowo w Ascoli praktykował jako lekarz pomagając biednym. Pod naciskiem ojca w r. 1451 poślubił Klarę de' Tibaldeschi. W rok później ojciec zmarł, małżonkowie za obustronną zgodą wstąpili do zakonów, Klara do klarysek w Ascoli Piceno, a Marek do Zakonu Braci Mniejszych. Nowicjat odbywał w pustelni Fabriano, a następnie przebywał w San Severino, gdzie wkrótce po przyjęciu święceń kapłańskich został gwardianem. Zasłynął jako wybitny mówca i kaznodzieja. Głosząc miłość do Boga i bliźniego piętnował ówczesne plagi społeczne - lichwę, spory oraz niezgodę między mieszkańcami miast. Dzięki niemu jednały się całe skłócone miasta. W miejscowościach, w których głosił kazania, zakładał tzw. "Monte di Pieta" (Wzgórze Miłosierdzia), kasy udzielające ubogim pożyczek na niewielki procent. W 1480 roku został mianowany przez papieża-franciszkanina Sykstusa IV propagatorem i poborcą dziesięciny na rzecz krucjaty przeciw muzułmanom. Od 1486 do 1496 r. przebywał w klasztorze San Biagio Vecchio w Vicenza. Napisał kilka dzieł, z których jedno pt. "Stół Zbawienia" ukazało się drukiem. Był kierownikiem duchowym św. Kamili Baptysty Varano.
Zmarł 19 marca 1496 r. w Vicenza. Pochowano go w tamtejszym kościele św. Błażeja Starszego. Jego szczątki zostały po raz pierwszy przeniesione w 1522 r., kiedy to bracia przenieśli się do San Biagio Nuovo, a następnie w 1797 roku do kościoła San Giuliano, gdzie są wciąż obiektem kultu. Papież Grzegorz XVI zatwierdził jego kult jako błogosławionego 20 września 1839 roku.