Przyszedł na świat w rodzinie szlacheckiej we włoskiej Ankonie, w roku 1188. Najpierw studiował prawo w Bolonii, później filozofię i teologię. Po przyjęciu święceń kapłańskich pełnił m.in. funkcję kapelana papieskiego, a potem archidiakona w Ankonie. 1 VIII 1263 r. Powierzono mu administrację diecezji Osimo w regionie Marche (Włochy). W roku następnym, 13 III 1264 r., Urban IV mianował go biskupem ordynariuszem. Jako biskup udzielił święceń kapłańskich przyszłemu św. Mikołajowi z Tolentino. Jako pasterz diecezji Benwenut odznaczył się gorliwością i energicznym zwalczaniem narosłych nadużyć. Nade wszystko ukrócił wyprzedaż dóbr kościelnych. Żywił głębokie nabożeństwo do św. Franciszka i urzeczony radykalizmem życia franciszkanów oraz ich sposobem przepowiadania Ewangelii, zaprosił zakonników do swojej diecezji. Wkrótce sam wstąpił do tego zakonu. Przyjąwszy habit, żył duchem serafickim. Benwenut był wielkim reformatorem. W swej posłudze biskupiej zawsze miał przed oczami chwałę Bożą, pogardę dla bogactw i rzeczy tego świata, nieustanną pracę dla dobra własnej duszy i zbawienia zleconych jego trosce. Pociągał ich słowem natchnionym, dobrym przykładem i świętym życiem. Wizytował podległe mu parafie, na zwołanym przez siebie synodzie diecezjalnym uporządkował sprawy dotyczące dyscypliny kościelnej. Niedługo przed śmiercią, przeczuwając że wkrótce umrze, poprosił aby zaniesiono go do kościoła katedralnego w Osimo. Tam, podobnie jak św. Franciszek z Asyżu, położył się na posadzce i zmarł, 22 marca 1282 roku, w 94 roku życia. Dwa lata po śmierci został kanonizowany przez papieża Marcina IV. Od roku 1755 jest patronem miasta Osimo.