Urodziła się 24 lutego 1826 roku w ubogiej rodzinie młynarzy w Schönstatt, niedaleko Koblenz, w Niemczech. Była najstarsza z siedmiorga rodzeństwa. Kiedy w 1832 r. zmarła matka, rodzina przeniosła się do Niederbreitbach, mając nadzieję na poprawę sytuacji finansowej. Ojciec ożenił się powtórnie, rodzinie przybywało rodzeństwa. Gdy Małgorzata miała 16 lat, zmarł jej ojciec, a ona stała się faktyczną głową rodziny i na niej spoczął obowiązek zapewnienia bytu swym bliskim. Ponieważ wtedy nie było żadnej pomocy socjalnej dla ubogich, rodzina pozostała na łasce losu. Potrafiła jednak zachować pogodę ducha, podejmując nawet więcej niż trzeba było obowiązków domowych, długie godziny spędzała na szyciu i haftowaniu. Dar wiary ożywianej modlitwą szybko ukierunkował jej miłosierdzie także poza rodzinę, ku ubogim, starcom, sierotom. I tak nabierał kształtów zamysł życia zakonnego, który skonkretyzował się w uroczystość Wszystkich Świętych w 1851 r., kiedy to Małgorzata zamieszkała w ubogiej celi przy Sanktuarium Krzyża Świętego w Waldbreitbach. Pociągnięte przykładem dołączyły do niej inne niewiasty. Obraz św. Franciszka otrzymującego stygmaty na Górze La Verna wywarł na niej wielkie wrażenie - od dziecka pytała, kim jest owa skrzydlata postać, która schodzi z nieba i ognistymi promieniami przeszywa klęczącego zakonnika, przedstawionego na obrazie w kościele. Szybko to pojęła. To była Miłość Boga, której działanie odczuwała również w swym sercu. 13 marca 1863 roku razem z dwoma innymi kobietami złożyła śluby zakonne w kaplicy Świętego Krzyża i otrzymała imię zakonne Róża, odtąd była znana jako Matka Maria Róża. Założyła zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Matki Boskiej Anielskiej. Siostry podjęły wiele dzieł charytatywnych, edukacyjnych oraz posługi chorym w Nadrenii i Westfalii. Jej Zgromadzenie wzrosło gwałtownie. Do 1878 r. było 105 sióstr służących w 22 domach misji. W tym samym roku zakończyła pełnienie funkcji przełożonej generalnej. Nowa przełożona generalna, bez wystarczającego powodu zaczęła ją prześladować. Wcale nie zważając na zasługi założycielki zgromadzenia, poleciła ją przenieść do najodleglejszego domu w Niederwenigern. Dano jej tam małą celę bez okna i traktowano jak ostatnią z zakonnic. W jej życiu spełniło się to, co Jezus powiedział przyjaciołom: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać” (Łk 17,10). Matka Róża znosiła upokorzenie przez 28 lat, w pełnym posłuszeństwie i całkowitym poddaniu, stale i wyraźnie przebaczając tym, którzy zadawali jej tak niewysłowiony ból. Ta pokorna i heroiczna postawa była światłem dla zgromadzenia aż do jej śmierci 25 marca 1906 r. - mając 82 lata, zmarła w opinii świętości. Została beatyfikowana przez papieża Benedykta XVI w dniu 4 maja 2008 roku.