Strona główna
                                       
KALENDARZ

30 marca - Św. Ludwik z Casorii (I)

Urodził się 11 marca 1814 roku w Casorii koło Neapolu. Na chrzcie św otrzymał imię Arcangelo, które oznacza Archanioła. Całe swoje dzieciństwo spędził w rodzinnej miejscowości pośród głęboko wierzących rodziców. Tam też uczęszczał do szkoły. Różne były inspiracje rodziców względem przyszłości syna. Matka marzyła dla niego o klasycznym wykształceniu i przyszłości duchownego. Ojciec zaś widział syna jako stolarza i swego następcę. Pod naporem silnego w sobie ducha powołania Arcangelo zdecydował sie przystapić do seminarium. Ponieważ skromna sytuacja finansowa rodziny nie pozwalała na podjęcie studiów teologicznych, zdecydował się na życie zakonne w 18. roku zycia w Zakonie Braci Mniejszych w Taurano. Po przyjęciu do nowicjatu otrzymał imię Ludwik, zaś przełożeni zakonni, doceniając niezwykłe zdolności intelektualne młodzieńca, umożliwili mu studiowanie filozofii oraz teologii. 4 czerwca 1837 roku w Neapolu przyjął święcenia kapłańskie. W 1847 roku podczas jednej z modlitw, przeżył intensywne doświadczenie duchowe, po którym postanowił radykalnie poświęcić się pracy wśród chorych i ubogich. Założył infirmerię i aptekę dla starszych i chorych zakonników. Wkrótce też podjął się kolejnego wielkiego dzieła. Za zgodą króla Ferdynanda II i przy jego finansowym wsparciu udało się wykupić wielu młodych niewolników z Kairu i Aleksandrii, by zapewnić im godne życie, a także chrześcijańskie wychowanie. Podczas swojego pierwszego pobytu w Kairze Ludwik uratował w ten sposób dwanaścioro dzieci. Dzięki wielkoduszności darczyńców, w 1854 roku zakupił dom w Scudillo di Capodimonte w Neapolu, zwany La Palma, gdzie stworzył „Opera dei Moretti”, czyli „Dzieło Murzynów”. W 1864 roku założył w Neapolu Akademię Religii i Nauki, dla której pozyskał wielu wpływowych ludzi nauki i artystów. Założył "La Caritá" - szkołę z internatem dla młodzieży z neapolitańskich rodzin mieszczańskich. Przyczynił się do powstania pięciu czasopism i przełożenia na język włoski dzieł św. Bonawentury oraz wydania Pisma świętego w formacie kieszonkowym. W 1871 roku w Asyżu otworzył dom dla niewidomych i głuchoniemych dzieci. W 1877 roku wybudował we Florencji kościół ku czci Najświętszego Serca, pierwszy we Włoszech pod tym wezwaniem. W ramach szerzenia miłosierdzia i dobra promował kulturę, widząc w niej drogę do wiary i środek do moralnego odrodzenia człowieka. Miał wyjątkowy dar zjednywania przyjaciół dla prowadzonych przez siebie dzieł. Pierwszymi i najbardziej gorliwymi jego współpracownikami byli tercjarze franciszkańscy. Niektórzy z nich zostali potem członkami założonych przez niego zgromadzeń: Zgromadzenia Braci Miłości powstałego w 1859 roku oraz Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, którego początki sięgają 1862 roku. Przez całe swoje życie ściśle współpracował z władzami Zakonu Braci Mniejszych. Z jego inicjatywy założono Kolegium św. Bonawentury w Quaracchi pod Florencją oraz instytut naukowo-wydawniczy. Jako pierwszy poddał też myśl o utworzeniu w Mediolanie uniwersytetu katolickiego. Dzieło to zrealizował później inny franciszkanin o. Agostino Gemelli. Swój zapał, gorliwość i jasny umysł zachował do końca, choć ostatnie lata jego życia naznaczone zostały cierpieniem spowodowanym licznymi chorobami, które nękały go od lat. Zmarł 30 marca 1885 roku w Hospicjum Morskim, ostatnim jego dziele, przeznaczonym dla emerytowanych marynarzy. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 18 kwietnia 1993 roku, a dnia 23 listopada 2014 roku kanonizował go papież Franciszek.

wstecz
Copyright © 2014-2025 WiT