Urodził się 15 sierpnia 1654 r. na wyspie Ischia koło Neapolu, w szlacheckiej rodzinie. Uczył się w szkole augustianów. W 1669 r., mając 15 lat, wstąpił do zakonu franciszkańskiego o najsurowszej regule (alkantarzyści - franciszkanie bosi zreformowani przez św. Piotra z Alkantary). Przyjął wówczas imię Jan Józef od Krzyża. Prowadził szalenie ascetyczny tryb życia: nieustannie pościł, nie pił wina, spał trzy godziny na dobę. Już w okresie formacji był wysoko oceniany przez przełożonych. Po złożeniu ślubów zakonnych z grupą 11 braci udał się zatem do sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Afila w Piedmoncie. Tam własnoręcznie pracował nad rozbudową klasztoru. Chociaż pragnął pozostać skromnym bratem zakonnym, w duchu posłuszeństwa 18 września 1677 r. przyjął święcenia kapłańskie. Następnie został gwardianem powstałego niedaleko Afilii klasztoru – istniejącego zresztą do dzisiaj - zwanego „Samotnią”, w którym obowiązywała ustanowiona przez niego reguła. Po rozdzieleniu się alkantarzystów, w wyniku sporów, na hiszpańską i włoską gałąź (Hiszpanie zatrzymali dwa największe klasztory na ziemi włoskiej), Jan Józef od 1702 r. został prowincjałem generalnym rozproszonej włoskiej prowincji. Jego wysiłki, mimo wielkich trudności, zakończyły się powodzeniem: udało się odbudować jedność i spójność włoskiej gałęzi zakonu. Jednocześnie lokalne władze diecezjalne w Neapolu powierzały mu – jako przełożonemu przewodnikowi duchowemu - zadania przywrócenia dyscypliny w klasztorach i ośrodkach rekolekcyjnych im podlegających. Dopiero w 1722 r., usilnym wysiłkiem obu zwaśnionych stron, a w szczególności dzięki postawie Jana Józefa, dekretem papieskim obie gałęzie alkantarzystów zostały ponownie połączone. Powrócił wtedy do klasztoru Santa Lucia, który przejęła gałąź włoska. Człowiek wielkiej pokory, umartwienia i roztropności, obdarzony darem kontemplacji, prorokowania i bilokacji. Był kierownikiem duchowym i spowiednikiem wielu znanych ludzi, także świętych. Z jego rad korzystali kardynałowie, biskupi i osoby świeckie, często zajmujące wysokie stanowiska. Zmarł w 1734 r. w klasztorze Santa Lucia al Monte w Neapolu. Beatyfikowany został w 1789 r. przez Piusa VI, a kanonizowany w 1839 r. przez Grzegorza XVI.