Urodziła się około 1360 roku w Caltagirone, pięknym mieście w prowincji Katania, malowniczo położonym na trzech wzgórzach, nazywanym "królową gór", szczególnie znanym ze słynnej ceramiki i majoliki. Wychowała się w rodzinie głęboko religijnej. Rodzice wpoili w nią szczególne nabożeństwo do św. Mikołaja z Bari, którego wstawiennictwa wielokrotnie doświadczyli. Według "Annales Minorum" autorstwa słynnego irlandzkiego historyka Luki Waddinga, brata recolletto (1588-1657): "...Pewnego dnia Łucja wspięła się na drzewo figowe zrywając dojrzałe owoce. Niespodziewanie rozpętała się burza z błyskawicami i piorunami. Piorun uderzył w drzewo, na którym siedziała. Spadła na ziemię półżywa. Miała wtedy widzenie, że św. Mikołaj wziął ją na ręce i zaniósł rodzicom...". W wieku trzynastu lat opuściła Caltagirone, aby podążać śladem franciszkańskich tercjarzy w Salerno. Zamieszkała tam u pewnej tercjarki franciszkańskiej. Po jej śmierci wstąpiła do klasztoru franciszkanek Trzeciego Zakonu Regularnego (TOR). W Salerno, w pięknym mieście, położonym w zatoce o tej samej nazwie, przeżyła resztę życia. W klasztorze franciszkańskim, który najprawdopodobniej założony był przez św. Franciszka (w pobliżu był kościół Św. Mikołaja) Łucja prowadziła życie skrajnie ascetyczne. Często biczowała się, spała na ziemi, spożywała tylko chleb i wodę. Wiele czasu spędzała na modlitwie, medytacji i kontemplacji. Wyróżniała się wiernością w wykonywaniu swoich obowiązków, w szczególności z miłości pokutnej, której poświęciła się zarówno za odpokutowanie grzechów, jak i przede wszystkim za oddanie się Pięciu Ranom Chrystusa. Słynęła z wielkiej mądrości, dlatego powierzono jej obowiązki mistrzyni nowicjatu. Sława jej cnót szerzyła się w całym mieście i coraz więcej osób róznych stanów odwiedzało ją, pocieszała ich, wzywała do pokuty za grzeszników i zachęcała do pobożnego życia. Stała się wzorem dla innych przyszłych świętych franciszkańskich tercjarek takich jak: s. Maria Franciszka od Pięciu Ran (Anna Maria Gallo, 1715-1791) i czcigodna Maria Krucyfiksa od Pięciu Ran (D'Ambrosio, 1782-1826), które w Neapolu były jak ona, duchowym punktem odniesienia dla nowego pokolenia wiernych i potrzebujących. Bóg potwierdził jej świętość cudami. Osiągnęła czterdzieści lat i była gotowa na niebo. Jej surowe życie, długotrwałe i bolesne cierpienia nadwyrężyły jej zdrowie. Na zaproszenie "niebiańskiego małżonka" jej radosna dusza poleciała do nieba w Salerno w 1400 roku, aby przyłączyć się do chóru Dziewic. Na jej cześć ułożono oficjum rytmiczne, podobnie jak dla św. Franciszka, św. Antoniego i św. Klary. Papież Leon X beatyfikował ją dnia 4 czerwca 1514 roku.