Urodziła się w Kaliszu 16.05.1825 r. i tu spędziła lata dzieciństwa. Rodzice pochodzili ze szlacheckiej rodziny ziemiańskiej. W 1834 r. rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie Zofia rozpoczęła naukę na pensji. Zagrożona chorobą płuc przerwała naukę i wyjechała na rok do Szwajcarii w towarzystwie nauczycielki, Anastazji. W otoczeniu pięknej przyrody wsłuchiwała się w głos Boga w swej duszy, rozmiłowała się w modlitwie. Po powrocie do Warszawy uczyła się sama pogłębiając swą wiedzę i znajomość języków obcych, zwłaszcza języka francuskiego. Równocześnie rodzice powierzyli jej trosce młodsze rodzeństwo. W wieku 23 lat Zofia w swoim życiu duchowym doświadczyła głębokiej przemiany, którą sama nazywała nawróceniem. Pragnęła wstąpić do klasztoru sióstr wizytek, jednak nie otrzymała zgody rodziców. Za radą spowiednika towarzyszyła schorowanemu ojcu w podróży do Niemiec. Gdy w 1854 r. zaczęto w Warszawie organizować Stowarzyszenie Pań Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo przy kościele Św. Krzyża, wrażliwa na cierpienia ubogich, włączyła się w jego działalność charytatywną. Rodzice wspomagali materialnie jej poczynania. Z pomocą swej kuzynki Klotyldy w listopadzie 1854 r. zorganizowała schronisko dla kilku bezdomnych sierot i staruszek dając początek instytutowi zwanemu później Zakładem św. Feliksa. Dzięki swemu spowiednikowi bł. Honoratowi Koźmińskiemu, poznała głębiej duchowość franciszkańską i 3 czerwca 1855 r. przyjęła z jego rąk habit tercjarski przyjmując imię s. Angeli. 21 listopada tego samego roku wraz z Klotyldą oddały się pod opiekę Matki Bożej Częstochowskiej. Tę datę siostry felicjanki uważają za datę powstania Zgromadzenia. Nowe Zgromadzenie rozwijało się nadzwyczaj szybko, Angela była przez trzy kolejne kadencje wybierana przełożoną generalną zgromadzenia. W wieku 44 lat ze względu na postępującą chorobę nowotworową oraz prawie całkowitą utratę słuchu ustąpiła z urzędu przełożonej generalnej, zajmowała się uprawą kwiatów, którymi zdobiła ołtarz, oraz haftowaniem szat liturgicznych. Przez kolejne 30 lat żyła w ukryciu spowodowanym złośliwym rakiem i dręczącymi bólami głowy. Jako założycielka i Matka Zgromadzenia pomagała w napisaniu jego Konstytucji oraz była inicjatorką nowych apostolatów. Wpajała w serca wszystkich wielką miłość do Eucharystii i kult Niepokalanego Serca Niebieskiej Matki. Niezmiernie kochała różaniec i sama codziennie odmawiała twierdząc, że wszystko dla siebie i dla drugich otrzymała przez modlitwę różańcową. Dobrowolnie znosiła zimno i głód ciesząc się ze św. Franciszkiem, że jak On może odczuwać "prawdziwą radość" w niedostatku i trudnościach życiowych.
Zmarła 10 października 1899 r. Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył ją w poczet błogosławionych 18 kwietnia 1993 r. w Rzymie