Urodził się 4 kwietnia 1859 roku. W wieku 12 lat - po otrzymaniu Pierwszej Komunii Świętej - wstąpił do Bractwa z Najświętszym Sakramentem. Mając zaledwie 17 lat został członkiem Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka. W roku 1866 rozpoczął studia na wydziale prawa na uniwersytecie w Pawii. Podczas studiów prawniczych w Pawii otoczenie wprawdzie pokpiwało z jego pobożności - nazywano go "świętym Alojzym" - ale na wszystkich silne wrażenie wywierała jego niepospolita osobowość, bystrość umysłu i zwyczajna dobroć. Przez dwa lata przebywał w Berlinie, gdzie słuchał wykładów wybitnych uczonych, a po powrocie do Włoch objął w Pawii katedrę egzegezy źródeł prawa rzymskiego. Był wykładowcą na uniwersytetach w Messynie, Modenie, i Mediolanie. Był wziętym profesorem, zaś jego słuchacze chwalili sobie jasność i głębię prowadzonych przez niego wykładów. Stawiał sobie wysokie wymagania, więc studenci godzili się, że i od nich wymaga rzetelnej pracy. Od kiedy w 1895 roku został doradcą prawnym miasta Mediolan, starał się wspierać dyskryminowane wówczas szkolnictwo katolickie. O jego głębokim życiu duchowym świadczą fakty: złożył ślub dozgonnej czystości, codziennie uczestniczył we Mszy św., przyjmując Komunię Świętą, praktykował medytację i studiował pisma Ojców Kościoła. Jako członek Konferencji Św. Wincentego a Paulo opiekował się ubogimi. W trakcie letniego odpoczynku w roku 1902 w okolicach jeziora Maggiore, zachorował na tyfus i zmarł 17 października mając 43 lata w opinii świętości. W 1942 roku jego ciało spoczęło w krypcie kościoła Serca Jezusowego, przy uniwersytecie w Mediolanie. Pozostało po nim pięć tomów prac naukowych, materiały apologetyczno-ascetyczne oraz bogata korespondencja. Został beatyfikowany przez papieża Piusa XII w dniu 13 kwietnia 1947 roku.