Urodził się 14 września 1947 r. w Okopach, na Podlasiu. Rodzice Władysław i Marianna z Gniedziejków prowadzili gospodarstwo rolne. W pobliskiej Suchowoli ukończył szkołę podstawową oraz liceum, tam też jako ministrant związał się z duszpasterstwem parafialnym. Klimat głębokiego życia religijnego w domu rodzinnym przeniknięty pobożnością maryjną, uformował w nim silną duchowość oraz głęboką, dojrzałą wiarę. Należał do III Zakonu św. Franciszka. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1965 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie. Podczas studiów seminaryjnych w latach 1966-1968 odbył przymusową służbę wojskową w specjalnej jednostce wojskowej w Bartoszycach. Odznaczył się tam wielką odwagą i wytrwałością w zachowaniu swoich przekonań i postaw religijnych, za co spotykały go nieustanne szykany i kary ze strony dowództwa wojskowego. Pobyt w jednostce bardzo nadwyrężył stan jego zdrowia. 28 maja 1972 r. w Warszawie został wyświęcony na kapłana przez Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Na swoim obrazku prymicyjnym zapisał znamienne słowa: "Posyła mnie Bóg, abym głosił Ewangelię i leczył rany zbolałych serc". Po święceniach kapłańskich pełnił posługę duszpasterską jako wikariusz w parafiach podwarszawskich w Ząbkach (1972-1975) oraz Aninie (1975-1978), a następnie w Warszawie, w parafii Dzieciątka Jezus. W 1979-1980 prowadził katechezy dla studentów medycyny w kościele uniwersyteckim pw. św. Anny. W tym czasie został również diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia. Ze względów zdrowotnych w 1980 r. został przeniesiony jako rezydent do parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. Oprócz pracy w parafii, wykonywał swoją posługę wśród robotników organizujących konferencje, spotkania modlitewne dla lekarzy i pielęgniarek, pomoc chorym, ubogim i prześladowanym. Bezkompromisowo zaangażował się w duszpasterstwo świata pracy w okresie tworzenia się "Solidarności". Po wprowadzeniu stanu wojennego włączył się w comiesięczne Msze św. za ojczyznę, które gromadziły tysiące ludzi. W czasie homilii miał odwagę mówić prawdę o człowieku i systemie, który go zniewalał. Był rzecznikiem i obrońcą godności człowieka, praw ludzkich do wolności, sprawiedliwości, miłości i prawdy, głosząc, że zło należy zwyciężać dobrem. W stanie wojennym władze komunistyczne nasiliły szykanowanie kapłana. Założono mu podsłuch, był wielokrotnie przesłuchiwany w prokuraturze, zatrzymywany i aresztowany. Próbowano doprowadzić do wypadku samochodowego. Prasa nasiliła ataki drukując liczne oszczercze artykuły, mające go skompromitować. Późnym wieczorem 19 października 1984 r., powracając z posługi duszpasterskiej w Bydgoszczy, w Górsku pod Toruniem został zatrzymany przez trzech funkcjonariuszy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Wydział do walki z Kościołem), uprowadzony i zamordowany. W dniu 30 października 1984 r. ze sztucznego zbiornika wodnego przy tamie na Wiśle koło Włocławka wyłowiono zmasakrowane ciało ks. Jerzego. Pogrzeb odbył się w Warszawie 3 listopada 1984 r. Został pochowany przy kościele św. Stanisława Kostki. 6 czerwca 2010 r. w Warszawie został beatyfikowany podczas pontyfikatu Benedykta XVI.