Urodził się w Mediolanie w 4 kwietnia 1859 roku. Był synem nauczyciela, który imponował mu nieskazitelnym charakterem i szczerą pobożnością. W wieku 12 lat wstąpił do Bractwa z Najświętszym Sakramentem. Był uważany za najlepszego przyjaciela swoich kolegów. Ukończył gimnazjum w Boselli i w Beccarii w 1876 roku z wynikiem celującym. Mając zaledwie 17 lat rozpoczął studia na wydziale prawa na uniwersytecie w Pawii. W roku 1870 uzyskał tytuł magistra prawa. Był wykładowcą na uniwersytetach w Messynie, Modenie, Pawii i Mediolanie. Posługiwał się dwunastoma językami. Studiował starożytne języki biblijne, aby lepiej poznać Pismo święte. Doszedł do wysokich stanowisk i zaszczytów w świecie naukowym oraz społeczno-politycznym. Z racji jego postępowania i pobożności nazywano go „św. Alojzym” lub „Gwiazdą świętości i wiedzy”. Delikatny, uprzejmy, kochający poezję, kontemplujący Boga w wielkiej księdze natury i przyrody, alpinista, był wzorem życia świeckiego katolika. Jako profesor każdego ranka dzień rozpoczynał godziną modlitwy. Miał zamiłowanie do poezji i kontemplacji Boga w przyrodzie. Codziennie uczestniczył we mszy św. Udało mu się stworzyć przyjazną atmosferę wokół siebie. U studentów zyskiwał popularnośc nie tylko ze względu na niezwykłą wiedzę, ale także na sposób życia, promieniowaniem pokoju i radości. Według niego: "pokój i radość nie są utracone nawet w nędzy i cierpieniu". Wskazał na ciągłość podporządkowania się Bogu, co prowadzi do przekonania, że dusza jest kochana przez Boga, z radością, którą tylko człowiek może doświadczyć na ziemi. Jako sławny i zasłużony profesor oraz kawaler wysokich odznaczeń państwowych w 1886 roku poprosił w mediolańskim kościele Matki Boskiej Niepokalanej o habit III Zakonu, by kroczyć drogą św. Franciszka. Pobożność i pokora, umiłowanie ubóstwa i dobroć serca dla wszystkich były znamionami jego życia franciszkańskiego. W latach 1887-1890 przeniósł się z wykładami do Messyny, a w latach 1890-1894 - do Modeny, po czym wrócił do Pawii. W roku 1895 powołano go na doradcę prawnego miasta Mediolanu. Mając przez 4 lata wgląd w administrację, popierał prywatne szkolnictwo katolickie, które było wówczas niechętnie widziane przez władze. W trakcie letniego odpoczynku w okolicach jeziora Maggiore, zachorował na tyfus. Zmarł 17 października 1902 w Sunie mając 43 lata w opinii świętości. Pozostało po nim pięć tomów prac naukowych, materiały apologetyczno-ascetyczne oraz bogata korespondencja. Został beatyfikowany przez papieża Piusa XII w dniu 13 kwietnia 1947 roku. Papież Pius XII nazwał Kontarda "wzorem katolika naszych dni".