Urodził się 24 czerwca 1386 roku w Capestrano (Włochy). Pochodził z bogatej rodziny, która zapewniła mu podstawowe wykształcenie w domowym środowisku. W latach 1405-1411 studiował prawo na uniwersytecie w Perugii. Po ukończonych studiach pełnił urząd doradcy i kancelisty na dworze króla neapolitańskiego. W 1415 roku wybuchła wojna miedzy Perugią a Neapolem i dostał się do więzienia. Spędził tam długie miesiące w potwornych warunkach i w zupełnym opuszczeniu. Wówczas zaczął oddawać się żarliwej modlitwie, a jej owocem było postanowienie, że po wyjściu z więzienia poświęci się na wyłączną służbę Bożą. Według jego zeznań w więzieniu pewnego dnia pojawił mu się św. Franciszek z Asyżu i zachęcił go, by po uwolnieniu wstąpił do grona jego duchowych synów. Dzięki okupowi złożonemu za niego odzyskał wolność. Porzucił dotychczasową pracę. Odprawił także żonę. Kościół udzielił mu dyspensy od małżeństwa, ponieważ nie zostało ono dopełnione. Wolny od zobowiązań wobec świata wstąpił w 1416 roku do zakonu franciszkanów i rozpoczął studia teologiczne. Po przyjęciu święceń kapłańskich z wielką gorliwością i oddaniem głosił słowo Boże. W tym czasie poznał św. Bernardyna ze Sieny. Świętych mężów połączyła przyjaźń. Jan towarzyszył Bernardynowi w jego wyprawach kaznodziejskich. Były one dla niego szkołą krasomówstwa duszpasterskiego. Wkrótce sam zasłynął jako złotousty misjonarz. Podróżował po całej Europie, na rynkach miast wygłaszał płomienne, wielogodzinne kazania. Na rynkach miast, gdyż kościoły nie mogły pomieścić wszystkich, którzy chcieli go posłuchać. Kaznodzieja nawoływał do nawrócenia, odrzucenia próżnych rozrywek i przedmiotów zbytku, odciągających uwagę ludzi od tego, co najważniejsze. Często się zdarzało, że porwani jego słowami słuchacze jeszcze w trakcie kazania rozpalali stos, na który rzucali rzeczy kuszące ich do złego. Działał również na Śląsku i w Krakowie, gdzie założył prowincję Braci Mniejszych Obserwantów. Niebawem sława Jana dotarła do Rzymu. Odtąd papieże często korzystali z jego pomocy. Był także między innymi wielokrotnie legatem, czyli wysłannikiem papieskim, reprezentującym Stolicę Apostolską w ważnych przedsięwzięciach. W 1456 roku z jego inicjatywy wyruszyła odsiecz dla oblężonego przez Turków Belgradu. Porwana kazaniami starego franciszkanina armia chrześcijan rozbiła wojska muzułmańskie oblegające Belgrad. Św. Jan osobiście wspierał walczących, krążąc po polu bitwy i zagrzewając krzyżowców do wysiłku. Kampania skończyła się zupełną klęską wrogów Kościoła. Wyczerpany, pozbawiony zupełnie sił, zmarł 10 października 1456 roku w mieście Uliak w 70. roku życia. Tam też spoczęły jego śmiertelne szczątki. W swym aktywnym życiu poświęcał wiele czasu na modlitwę. Prowadził życie umartwione. Często pościł. Miał dar przepowiadania przyszłości. Nazwano go "apostołem zjednoczonej (po schizmie) Europy". Zostawił po sobie kilkanaście drobnych pism ascetycznych i polemicznych, jak np.: O powadze papieża i soboru, Zwierciadło kleru, O pożądliwości, Zwierciadło sumienia itp. Najcenniejsze są jego listy, które dają wgląd w jego osobowość i sytuację, jaka panowała za jego czasów. Uroczysta kanonizacja nastąpiła dopiero w roku 1690. Dokonał jej Aleksander VII. Jest patronem prawników i kapelanów wojskowych.