Urodził się około 1370 roku we Florencji we Włoszech. W młodości wszedł w złe towarzystwo i prowadził grzeszne życie. Zbudowany jednak życiem i umartwieniami Anioła Pacego i jego współtowarzyszy nawrócił się, zamierzając wstąpić do zakonu w Fiesole. W 1400 roku u braci mniejszych rozpoczął życie pokutne i pełne umartwień. Po złożeniu profesji pełnił posługę mistrza nowicjuszy. Nie przyjął święceń kapłańskich, był bratem zakonnym. Wielu jego wychowanków poświadczało, że był gorliwym i kompetentnym wychowawcą. W 1420 roku udał się do Kalabrii z Janem ze Stroncone, posłany tam przez papieża Marcina V, aby zająć się odłamem fraticellich. Po śmierci Jana św. Bernardyn mianował brata Tomasza komisarzem prowincjalnym. Do 1439 roku przebywał w Scarlino, gdzie założył nowicjat, wyznaczając mistrzem bł. Antoniego ze Stroncone (krewnego Jana). W tym samym roku papież Eugeniusz IV zlecił o. Albertowi z Sarteano misję legata u jakobitów w Syrii, Egipcie i Etiopii. O. Albert jako jednego ze współpracowników dobrał sobie brata Tomasza. Zakonnicy zostali dobrze przyjęci przez sułtana Egiptu, jednak o. Albert poważnie zachorował i powrócił do Włoch. Wykonanie misji zlecił br. Tomaszowi. Kiedy ten przybył z trzema współbraćmi do Etiopii, dwukrotnie został uwięziony, poddany głodówce i biczowaniu. Skazano ich nawet na karę śmierci, ale kupcy florenccy za sprawą o. Alberta wykupili ich. W 1445 roku Tomasz powrócił do Włoch. W pobliżu Rieti zachorował, zdołał jednak dotrzeć do klasztoru św. Franciszka. Zmarł 31. X. 1447 roku. Jego kult potwierdził papież Klemens XIV dnia 24. VIII. 1771 roku.