Przyszedł na świat około 1172 roku w Cesenatico, we włoskim regionie Romania. Do Zakonu Braci Mniejszych wstąpił jako kapłan w 1216 roku. Należał do grona towarzyszy św. Franciszka z Asyżu. Po kapitule generalnej odbytej na Zielone Święta w Porcjunkuli w 1217 roku przeznaczony został wraz z innymi 30 braćmi do Francji, by uczestniczyć w tworzeniu zakonu franciszkańskiego we Francji. Tam głosili Ewangelię i rozszerzali zakon. Przyjęcie zakonników nie napawało optymizmem; cierpieli głód i chłód. Nie trwało to jednak długo, wierni poznali się na nich i pierwotna nieufność przemieniła się w zachwyt i szacunek; powstawały nowe klasztory i wzrastała liczba powołań. Krzysztof w 1219 roku wrócił do Asyżu na kapitułę generalną, podczas której erygowano francuską prowincję zakonu, a jego ustanowiono jej pierwszym przełożonym, który oddał się przede wszystkim kaznodziejstwu skierowanemu głównie przeciw albigensom. W wielu miejscowościach zakładał nowe klasztory franciszkanskie. W Cahors utworzył klasztor klarysek, w którym wiele lat był ojcem duchownym. W 1224 roku w Arles odbyła się pierwsza kapituła we Francji, podczas której miało miejsce niezwykłe wydarzenie. Kiedy na kapitule przemawiał św. Antoni z Padwy, który przybył tam również celem głoszenia Ewangelii albigensom, nagle pośród zakonników ukazał się sam św. Franciszek z Asyżu, który wyciągnął nam nimi ręce i pobłogosławił swoich współbraci. Wszyscy to widzieli. Dwa lata później Ojciec Krzysztof był w Asyżu dnia 3 X 1226 roku, kiedy umarł św. Franciszek. Krzysztof zmarł w Cahors, we Francji, 31 października 1272 roku przeżywszy 100 lat, a z tego 56 w Zakonie. Święty papież Pius X potwierdził jego kult 12 IV 1905 roku.