Urodziła się 18 lutego 1882 r. w bawarskiej wiosce Mindelstetten (Niemcy), w ubogiej rodzinie, w której otrzymała dobre chrześcijańskie wychowanie. Od wczesnych lat młodości pragnęła służyć Bogu w zakonie o charyzmacie misyjnym. Aby zgromadzić niezbędny posag, podjęła się pracy fizycznej. W 19 roku życia podczas pracy w leśniczówce w Stammham uległa ciężkiemu wypadkowi - próbując naprawić uszkodzoną rurę kominową, poślizgnęła się i wpadła obiema nogami do kotła z wrzącym ługiem do prania bielizny. Po roku opuściła szpital, jednak do końca życia jej nogi były niesprawne, była przykuta na stałe do łóżka. Swoje cierpienia zaakceptowała i ofiarowała je Bogu jako wynagrodzenie za grzechy ludzi. Była tercjarką franciszkańską. W nocy 4 października 1910 r. w wizjach mistycznych, w "snach" jak je określała, ukazywał się jej św. Franciszek z Asyżu oraz Chrystus, który zapewniał ją o przyjęciu jej ofiary. Anna otrzymała wtedy dar stygmatów. Modliła się za osoby, które się do niej zwracały o pomoc, pocieszając je słowem i prowadząc bardzo rozległą korespondencję. 25 kwietnia 1923 r. nastąpiło dalsze pogorszenie zdrowia Anny. Nogi zostały całkowicie paraliżowane, pojawił się dotkliwy ból spowodowany usztywnieniem kręgosłupa oraz nowotworem jelit. Pięć tygodni przed śmiercią, na skutek nieszczęśliwego upadku z łóżka i urazu głowy, Anna straciła zdolność płynnego mówienia. Zmarła 5 października 1925 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 7 marca 1999 r. Powiedział wtedy: "Im bardziej droga jej życia stawała się drogą cierpienia, tym głębiej błogosławiona uświadamiała sobie, że choroba i słabości mogą być jakby liniami, po których Bóg pisze swoją Ewangelię. Nazywała swój pokój «warsztatem cierpienia», gdyż ono pozwalało jej upodabniać się coraz bardziej do krzyża Chrystusa". Umierała ze słowami: "Jezu, ja żyję w Tobie".