Urodził się w Pian Carpini (obecnie Magione) w Umbrii około 1180 r. W młodym wieku dołączył do św. Franciszka i był jeden z pierwszych towarzyszy św. Franciszka, odgrywając niemałą rolę w propagowaniu Zakonu. Pełnił funkcje: kustosza Saksonii, prowincjała Niemiec, Hiszpanii i Kolonii. W 1241 roku Europę zaskoczyła inwazja wojsk mongolskich. Mimo grozy, jaką siali Mongołowie, zostali oni dostrzeżeni również jako potencjalni sprzymierzeńcy w walce z islamem. Papież Innocenty IV wybrał Jana di Pian Carpini na przełożonego katolickiej misji w Mongolii, pomimo jego podeszłego wieku (około 65 lat). Był prowincjałem zakonu franciszkanów na Polskę. Przebywał wiele lat w naszym kraju, nieźle znał język polski i przyjaźnił się z księciem Bolesławem Rogatką. Carpini zaproponował papieżowi, aby w niebezpiecznej podróży towarzyszył mu mnich Benedykt, którego poznał podczas pobytu w Polsce i który mógłby teraz pełnić rolę przewodnika, sekretarza, tłumacza i eksperta w sprawach języka i obyczajów Rusinów. Innocenty IV zgodził na to, gdyż według jego wiedzy istniała nadzieja, że wysłannicy najszybciej porozumieją się z wielkim chanem właśnie w języku ruskim. Jako legat papieski, wiózł do tatarskiego chana list Cum non solus. Jan wyruszył z Lyonu w Wielkanoc, 16 kwietnia 1245 roku, we Wroclawiu dołączył się Benedykt Polak. Do obozu wielkiego chana dotarli 22 lipca 1246 roku i byli świadkami uroczystego objęcia tronu przez Gujuka, wnuka Czyngis-Chana. Wielki chan okazał wielką życzliwość przybyłym franciszkanom, przyjął złożone mu dość skromne dary w postaci niewielu pozostałych skór bobrowych i borsuczych i nakazał zgodnie z ceremoniałem odczytać list papieski. Pozwolił też przybyłym mnichom wygłosić mowy misyjne. Potem jednak uniknął konkretnej odpowiedzi na apel o otwarcie serca dla nauki Jezusa. Jego odpowiedź na inne papieskie propozycje była negatywna i nieprzychylna. Butny władca zażądał, aby Ojciec Święty osobiście przybył do niego na czele wszystkich władców Europy, aby oddali mu hołd i złożyli przysięgę wierności. W zamian za to oferował im pokój i nieagresję ze swojej strony. 13 listopada 1246 roku posłowie dostali list napisany w czterech językach (po mongolsku, persku, turecku i łacinie). W piśmie pełno było gróźb i propozycji poddania się pod opiekę Mongołów, ogłosił siebie cesarzem wszystkich wierzących, wyraził oburzenie, że ludzie Zachodu uznają swoją religię za jedyną prawdziwą, a innowiercami gardzą, choć nie wiadomo, kogo Bóg obdarza swoją łaską. Jeszcze tego samego dnia, po otrzymaniu zezwolenia na powrót, posłowie wyruszyli w powrotną drogę i w czerwcu 1247 roku dotarli do Kijowa, witani entuzjastycznie niczym wyrwani ze szponów śmierci. Po zakończeniu poselstwa do Mongolii Jan di Pian Carpini został mianowany arcybiskupem miasta Bar (Antivari) na terenie dzisiejszej Czarnogóry i prymasem Serbii. Zmarł 1 sierpnia 1252 roku. Jest autorem "Historia Mongalorum" (Historia Mongołów) - relacji ze swej podróży.