Urodził się około 1422 roku w hiszpańskim porcie Ceuta, usytuowanym po afrykańskiej stronie Cieśniny Gibraltarskiej. Ojciec był Kastylijczykiem, a matka Portugalką. Miał siostrę św. Beatrycze z Silvy. W latach 1442–1452 przebywał w klasztorze hieronimitów. Pod wpływem potrójnej wizji Matki Bożej, św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego z Padwy uzyskał zgodę na przejście do franciszkanów i wyjechał do Asyżu, gdzie otrzymał przydomek Portugalski lub Hiszpański. Kilka miesięcy później został oficjalnie przyjęty przez ministra generalnego, Giacomo Bassoliniego, który postanowił wysłać go do klasztoru św. Franciszka w Mediolanie. Przez cudowne uzdrowienia i wizje, które były mu przypisane pozyskał sobie panujących tam Sforzów. Powierzali mu oni rozmaite trudne misje polityczne. Zapragnął spokoju i został przeniesiony do Mariano Comense, a następnie do Oreno Vimercate. Tam w 1459 roku został wyświęcony na kapłana. Wkrótce, urzeczeni jego rozmodleniem i pokutami, przylgnęli do niego obserwanci, z którymi próbował zakładać oddzielną prowincję, nazywaną amadeitami. W 1469 roku założył klasztor Matki Boskiej Królowej Pokoju. W roku 1470 papież Paweł II wydał bullę, zabraniającą tej odrębności, która obejmowała już wówczas sześć konwentów. Z pomocą przyszedł mu nowo wybrany papież Sykstus IV, który był ministrem generalnym Braci Mniejszych powierzając mu kościół św. Piotra in Motorio. Amadeusz został papieskim spowiednikiem i założył nowy dom na wzgórzu Janikulum. Od czasu do czasu zamieszkiwał w pustelni w Nerola. W 1482 roku otrzymał pozwolenie od papieża do odwiedzenia założonego prze niego klasztoru Matki Boskiej Królowej Pokoju w dolinie Padu. Powalony nagłą chorobą, zmarł w Mediolanie 10 sierpnia 1482 roku w opinii świętości. Założony przez niego odłam amadeitów został ostatecznie zlikwidowany w 1568 roku przez papieża Piusa V. Natomiast ważniejszą jego spuścizną okazało się dzieło Apocalypsis nova, rodzaj dialogu ze św. Gabrielem Archaniołem o niemal wszystkich prawdach wiary.