Urodziła się 23 stycznia 1572 roku w Dijon. Jej ojciec był prezydentem parlamentu Burgundii. Jako dziecko straciła matkę i wychowywała się pod okiem opiekunki. W wieku 20 lat wyszła za mąż za Krzysztofa de Chantal. W życiu małżeńskim była szczęśliwa. Urodziła sześcioro dzieci, z których dwoje zmarło niedługo po urodzeniu. Jako matka przyświecała swoim dzieciom przykładem życia chrześcijańskiego, a przede wszystkim wyczuleniem na potrzeby biednych, którzy licznie codziennie nawiedzali jej dwór. Bóg wynagrodził jej złote serce, bowiem gdy w czasie panującego głodu zabrakło ziarna, cudownie je rozmnożył. Po blisko dziesięciu latach małżeństwa, w 1601 roku, mąż został śmiertelnie postrzelony na polowaniu. Mimo, że przeżyła to boleśnie, darowała nieumyślnemu zabójcy wyrządzoną jej i dzieciom krzywdę. Wówczas została tercjarką franciszkańską i podjęła głębokie życie wewnętrzne, doznała stanów mistycznych i złożyła ślub dozgonnego dziewictwa. Żelazem wypaliła sobie na piersi imię Jezusa, żeby je mieć stale w pamięci. Wraz z dziećmi przeniosła się do ojca do Dijon, a potem do teścia do Monthelon, który okazał się przykrym człowiekiem dając jej do zrozumienia, że jest dla niego ciężarem. Jeszcze gorzej traktowała ją służąca metresa teścia. W tym czasie poznała św. Franciszka Salezego, który stał się jej duchowym przewodnikiem i odnalazł w baronowej osobę całkowicie oddaną Bogu. Ukształtował w Joannie duchowość kładącą nacisk na umartwienia wewnętrzne, tylko Bogu wiadome, a przede wszystkim pełną nieustanną pamięć o obecności Bożej i czynienia wszystkiego dla Jego chwały. W trzy lata później przedłożył jej projekt nowego zgromadzenia. W roku 1610 udała do Annecy, gdzie wkrótce powstał dom pod wezwaniem Nawiedzenia Najśw. Maryi Panny. Zgromadzenie, któremu oddała się całą duszą, rozwijało się szybko, choć nie bez przeciwności. Umyślnie dała tę nazwę swojemu zakonowi, gdyż w planie pierwotnym był on przeznaczony dla posługi ubogim. Niestety, Rzym na to nie zezwolił, gdyż obawiał się, że zakonnice wychodząc poza mury klasztoru będą narażały własną duszę na niebezpieczeństwo. W 1611 roku trzy pierwsze wizytki złożyły profesję. Jako pieczęć i herb dla swojego zakonu Franciszek Salezy obrał Serce Pana Jezusa, otoczone koroną cierniową z wyrastającym z niego krzyżem, oraz dwa miecze przecinające to Serce, wyobrażające miłość Boga i bliźniego. 28 grudnia 1622 roku Franciszek zmarł. Po jego śmierci rozpoczęła proces wstępny do kanonizacji założyciela zakonu poprzez uporządkowanie jego pism i wybrała na opiekuna duchowego św. Wincentego a Paulo, z którym założyła ponad 87 fundacji. W ostatnich latach życia miała kolejne bolesne doświadczenia. Umierały jej kolejne dzieci, rodzeństwo, najbliższe siostry. Cieszyła się wielkim autorytetem, rozjaśniając drogi życia szukającym u niej mądrości, opartej na duchowym doświadczeniu i mistycznych przeżyciach. Zmarła w Moulins, 13 grudnia 1641 roku. Została beatyfikowana w 1751 roku przez Benedykta XIV. Kanonizował ją Klemens XII w 1767 roku.