Urodził się i przyjął chrzest św. w Zduńskiej Woli 8 stycznia 1894 roku otrzymując imię Rajmund. Dzieciństwo spędził w Pabianicach. Rodzice jego należeli do Trzeciego Zakonu św. Franciszka.
W czerwcu 1902 przyjął Pierwszą Komunię Św., a za przykładem rodziców wzbudził w sobie miłość do Najświętszej Maryi Panny. Miał widzenie Matki Bożej w kościele św. Mateusza w Pabianicach w wieku 10 lat. Jego matka Marianna w liście z 12 października 1941 do franciszkanów z Niepokalanowa tak opisała to zdarzenie: "...Mieliśmy taki skryty ołtarzyk, do którego on często się wkradał i modlił się. (...) Byłam niespokojna, czy czasem nie jest chory, więc pytam się go, co się z tobą dzieje? (...) Drżąc ze wzruszenia i ze łzami mówi mi: jak mama mi powiedziała, co to z ciebie będzie, to ja bardzo prosiłem Matkę Bożą, żeby mi powiedziała, co ze mną będzie. I potem, gdy byłem w kościele, to znowu Ją prosiłem, wtedy Matka Boża pokazała mi się, trzymając dwie korony: jedną białą, drugą czerwoną. Z miłością na mnie patrzała i spytała, czy chcę te korony. Biała znaczy, że wytrwam w czystości, a czerwona, że będę męczennikiem. Odpowiedziałem, że chcę... Wówczas Matka Boża mile na mnie spoglądnęła i znikła...".
W 1907 roku podjął naukę w Małym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów we Lwowie i zdecydował się wstąpić do franciszkanów konwentualnych w 1910 roku, zwłaszcza wtedy, kiedy jego rodzice, zdecydowali się obrać życie zakonne. Przy obłóczynach otrzymał zakonne imię Maksymilian. Przełożeni, widząc jego wyjątkowe zdolności, wysłali go na studia do Rzymu, gdzie zamieszkał w Międzynarodowym Kolegium Serafickim. Równocześnie uczęszczał na wykłady na Gregorianum. Tam studiował filozofię i teologię, kończąc je z dwoma dyplomami doktoratu: z filozofii i teologii. W wolnych chwilach oddawał się ulubionym studiom fizycznym. Napisał wtedy artykuł pt. Etereoplan o pojeździe międzyplanetarnym, który zaprojektował w oparciu o newtonowskie prawo akcji i reakcji. Pod wpływem szeroko zakrojonej akcji antykatolickiej, której był świadkiem w Rzymie, po naradzie ze współbraćmi i za zgodą swego spowiednika, Maksymilian Maria założył Rycerstwo Niepokalanej(MI). Celem tego stowarzyszenia była walka o nawrócenie schizmatyków, heretyków i masonów. Dla realizacji tego celu członkowie Rycerstwa mieli się oddawać na całkowitą i wyłączną służbę Maryi Niepokalanej i codziennie powierzać Jej los grzeszników. Temu programowi poświęcił się z całym zapałem i pozostał mu wiernym aż do śmierci. Wkrótce po założeniu Rycerstwa napisał list do przełożonego generalnego franciszkanów, o. Dominika Tavaniego, z prośbą o błogosławieństwo. Mszę prymicyjną odprawiał w kościele i przy ołtarzu, gdzie w 1842 roku Niepokalana objawiła się Alfonsowi Ratisbonnowi. Po powrocie do Polski oddał się bez reszty pracy duszpasterskiej. Niemal od razu zorganizował pierwsze koła MI. Ze względu na wzrastającą liczbę osób zapisanych w szeregi MI, w styczniu 1922 roku wydał pierwszy numer czasopisma "Rycerz Niepokalanej". W 1927 roku w Teresinie pod Warszawą założył klasztor - wydawnictwo Niepokalanów. Po dziesięciu latach Niepokalanów był największym katolickim klasztorem na świecie, który liczył ponad 800 braci.
W okresie 1931–1935 prowadził działalność misyjną w Japonii, gdzie rozpoczął wydawanie japońskiego odpowiednika „Rycerza Niepokalanej” w języku japońskim Seibo no Kishi i założył Niepokalanów japoński. W 1931 z jego inicjatywy w mieście Nagasaki założono franciszkański klasztor. Głównym zadaniem klasztorów w Polsce i Japonii była ewangelizacja poprzez wykorzystanie prasy, ale myślał także bardzo konkretnie o założeniu radia i telewizji.
Na początku II wojny światowej został aresztowany i przetrzymywany w obozach. Zwolniony 8 grudnia 1939 roku powrócił do Niepokalanowa. Po raz drugi został aresztowany 17 lutego 1941 roku i osadzony w więzieniu warszawskiego Gestapo na Pawiaku. 28 maja 1941 roku został przewieziony do Oświęcimia i osadzony w KL Auschwitz, gdzie otrzymał numer 16 670. Tutaj krzepił upadłych na duchu, spowiadał, dzielił się z innymi tym co najcenniejsze: miską zupy i chlebem. W ostatnich dniach lipca, po ucieczce jednego z więźniów, ofiarował swoje życie za nieznanego mu Franciszka Gajowniczka, wyznaczonego na śmierć głodową. O. Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 roku, dobity zastrzykiem fenolu, jako ostatni z więźniów zamkniętych w bunkrze głodowym. Beatyfikował go papież Paweł VI w 1971 roku, natomiast kanonizacji dokonał Jan Paweł II 10 października 1982 roku.