Urodził się w 1343 roku w Montefabbri koło Urbino, we Włoszech. Uczył się w gimnazjum, a następnie studiował prawo na uniwersytecie w Urbino. Po studiach jednak poświęcił się karierze wojskowej. Mając 20 lat poróżnił się ze swoim krewnym. W walce, w obronie własnej śmiertelnie ranił go w biodro. Dręczony wyrzutami sumienia po nieumyślnym zabójstwie, porzucił karierę wojskową. Udręka sumienia po morderstwie, choć nieumyślnym, pozwoliła mu zrozumieć, że tylko całkowicie oddając swoje życie Bogu może znaleźć spokój i przebaczenie. W 1362 roku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Swoje życie ofiarował jako pokutę. Prosił Boga, aby mógł odczuwać taki sam ból, jakiego doświadczał jego krewny w chwili walki. Jak podają biografowie, na prawym biodrze Santego pojawiła się duża, krwawiąca rana, która nie zagoiła się do śmierci. Żył w klasztorze w Scotaneto koło Mombaroccio w Marchii Ankońskiej. W klasztorze pełnił zarówno urząd wychowawcy nowicjatu jak i pełnił obowiązki kucharza, wykonywał inne prace codzienne: sprzątanie korytarzy, zaopatrzenie w drewno na opał. Miał dar czynienia cudów. Żył także całkowicie oddany służbie ubogim i chorym, i poddawał się nieskończonej serii kar cielesnych. Długie godziny adorował Najświętszy Sakrament. Matkę Bożą prosił o łaskę dobrej śmierci.
Zmarł w 1394 roku w opinii świętości, w nocy między 14 a 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia NMP.
Jego kult w roku 1770 zatwierdził papież Klemens XIV.