Urodził się prawdopodobnie w Nocerze, koło Salerno (Włochy) w 1274 roku w szlacheckiej rodzinie, jako syn Karola II, króla Neapolu i Sycylii oraz Marii, córki króla węgierskiego. Był drugim z czternaściorga ich dzieci. Jego stryjem był św. Ludwik IX (1214-1270), król Francji i tercjarz franciszkański, a jego matka była siostrzenicą św. Elżbiety Węgierskiej. Ludwik był Francuzem. Jego matka szczególną wagę przywiązywała do wychowania dzieci w duchu wielkiej pobożności. Wśród jego braci był Karol – pretendent do tronu węgierskiego, Robert I – król Neapolu, Filip I – książę Tarentu, ze wszystkimi zachowywał serdeczne więzi. Gdy miał lat czternaście, razem z dwoma braćmi musiał udać się do Barcelony, gdzie w miejsce uwięzionego ojca został zakładnikiem w rękach Piotra Aragońskiego. Tam też nabrał przeświadczenia o swym powołaniu. W więzieniu opiekowali się nim i kształcili hiszpańscy franciszkanie, którzy przekonali go do duchowości św. Franciszka z Asyżu. Korespondował też z Piotrem Janem Olivi. Wszyscy trzej wiedli życie w ascezie i skrajnym ubóstwie. W siedem lat później zostali uwolnieni – tyle też trwały pertraktacje. W Hiszpanii postanowił studiować teologię u mistrzów franciszkańskich. Tam odznaczał się szczególnym miłosierdziem wobec chorych i więźniów. Pochylał się nad samotnymi, zagubionymi, służył radą, serdecznym słowem i otaczał ich opieką materialną. Tymczasem w Ludwiku, następcy tronu, dojrzewało także powołanie franciszkańskie. Po opuszczeniu Hiszpanii udał się na kontemplację i pokutę w okolice Neapolu. Pod książęcymi szatami miał ponoć nosić franciszkański sznur pokutny. Nie zważając na protesty rodziny, zrezygnował z prawa do sukcesji. Przyjął tonsurę i niższe święcenia, na co udzielił mu pozwolenia papież Celestyn V. Mianowany biskupem Lyonu, nigdy nie objął swojej stolicy biskupiej. W 1295 roku Bonifacy VIII mianował go biskupem Tuluzy. Rok później Ludwik wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, składając śluby zakonne w Rzymie w kościele Ara Coeli. Święcenia kapłańskie przyjął 20 maja 1296 roku w Neapolu mając 22 lata. Jako biskup chodził w habicie zakonnym, usługiwał innym i z ubogimi zasiadał do posiłków. Wyznaczył jednego z zakonników, by ten – zgodnie z modelem franciszkańskim – upominał go i pokutę na niego nakładał. Pośredniczył w Katalonii w sporze pomiędzy Jakubem II Aragońskim a hrabią de Foix. Udał sie do Rzymu na kanonizację swego stryja Ludwika IX, która odbyła się 11 sierpnia 1297 roku. Wracając, zatrzymał się u swego ojca w Prowansji. Więzienie i czyny pokuty podkopały jego zdrowie. Wyniszczony gruźlicą zmarł spokojnie, w opinii świętości, 19 sierpnia tegoż roku w Brignoles. 20 lat później, 7 kwietnia 1317 roku papież Jan XXII kanonizował go w obecności jego matki i brata Roberta.