Urodził się 7 listopada 1604 roku w La Lama koło Offidy we Włoszech, jako trzecie z ośmiorga dzieci w ubogiej chłopskiej rodzinie. Nie chodził do szkoły, pomagał rodzicom na gospodarstwie. Już od wczesnych lat dziecięcych dużo czasu poświęcał na modlitwy, zwłaszcza przy wypasie owiec. W wieku 22 lat został przyjęty do zakonu kapucynów w Corinaldo. Jego prośba o przyjęcie została natychmiast zaakceptowana, gdyż był dobrze znanym w klasztorze za jego oddanie, świętość życia i pracy. W nowicjacie wyróżniał się surowym przestrzeganiem zasady i ducha ubóstwa. Pod koniec nowicjatu przydzielono go do klasztoru Fermo (Ascoli Piceno) z dwoma ważnymi zadaniami: gotowaniem i opieką nad chorym. Obowiązki te wypełniał przez ponad czterdzieści lat z uśmiechem na twarzy zarówno wśród zdrowych jak i chorych współbraci. Dzień rozpoczynał od dwugodzinnej medytacji nad pasją Chrystusa. Nie opuszczał klasztoru bez wcześniejszej wizyty przed Najświętszym Sakramentem. Pościł o chlebie i wodzie w piątki i soboty oraz w wigilie świąt maryjnych. Kwestując dla swych braci i sióstr zawsze ściskał w dłoni różaniec, wykorzystywał te chwile na wezwanie wszystkich do nawrócenia i miłości Boga i Maryi. Osoby udające się do niego po radę zadziwione były celnością jego nauk, choć nie posiadał on nawet umiejętności czytania. Pod koniec życia został furtianem, biedni nigdy nie odchodzili bez strawy spod drzwi klasztoru. Wzorem był dla niego kapucyński współbrat św. Feliks z Cantalice. Kiedy w wieku 84 lat został zwolniony z wykonywania obowiązków, wtedy całymi godzinami leżąc krzyżem w klasztornej kaplicy adorował Najświętszy Sakrament. Był wzorem zakonnego posłuszeństwa, nawet na łożu śmierci prosił gwardiana o pozwolenie pójścia do nieba. Zmarł 22 sierpnia 1694 roku, w wieku 90 lat. Beatyfikował go papież Pius VI w roku 1795.