Urodziła się w Gaillac, w południowej Francji, 12 września 1797 roku. Jej matka była córką francuskiego barona, naukowca i znanego lekarza króla Ludwika VIII. Miała dwóch młodszych braci. We wczesnym dzieciństwie została osierocona przez matkę. W latach 1810-1812 przebywała u sióstr w Paryżu, w kolegium dla młodych panien z wysokiego rodu, gdzie także odbywała naukę. Była osobą bardzo skrytą, zamkniętą w sobie. Kiedy powróciła do domu, domem zawiadywała despotyczna macocha. Wiele razy dochodziło między nimi do konfliktów. W domu musiała wykonywać wiele obowiązków, była zmęczona i wykorzystywana. Ten domowy dramat ukrył rozdarcie duszy pomiędzy światowymi atrakcjami a życiem całkowicie poświęconym Bogu. W roku 1816 odbywały się w jej miejscowości misje. Wtedy postanowiła oddać się na wyłączną służbę Bogu i bliźniemu. Wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Miała wówczas zaledwie 19 lat. Zaczęła przyjmować do domu rodzinnego ubogich i potrzebujących, starców i opuszczonych. Macocha wyśmiewała to postępowanie i dokuczała Emilii. Ojciec milczał, nie chciał bowiem zrażać sobie żony, doskonałej administratorki, a z drugiej strony kochał swoją córkę. Trwało to przez kilkanaście lat.
W roku 1832 dziadek Emilii, baron Portal, zmarł i zostawił jej spory majątek. Wówczas zakupiła w Gaillac duży dom i w wieczór Bożego Narodzenia przeniosła się do niego. Sprowadziła trzy swoje przyjaciółki, które miały na przyszłość takie same plany. Powołała zgromadzenie pod wezwaniem świętego Józefa od Zjawienia (Archanioła Gabriela). Opiekę duchową nad zgromadzeniem roztoczył biskup z Albi, de Gualy.
Kilka lat później, gdy w Algierze wybuchła epidemia, brat Emilii, Augustyn, który był tam wówczas konsulem francuskim poprosił siostrę o pomoc. Uzyskała zgodę biskupa, by wraz ze swoimi siostrami pozostać tam na jakiś czas. Siostry zyskały wielki szacunek wśród muzułmanów. Fundacje w Algierze zaczęły się mnożyć: Boufaric, Algier, Bona, Konstantyna, Tunis otworzyły młodemu zgromadzeniu swoje podwoje. Siostry prowadziły szpitale, przytułki i szkoły. Tymczasem biskup w Algierze zażądał, aby Emilia przeniosła swój zakon do Algieru, chciał również zmienić reguły przynależenia do zgromadzenia. Emilia nie poddała się jego woli i nie wyraziła zgody na jego postanowienia. Za karę biskup wydał na siostry ekskomunikę i wydalił je z miasta. Emilia musiała zlikwidować wszystkie placówki na tym terenie. Siostry wyjechały na zaproszenie do Trypolisu, na Cypr i do Bejrutu. Z tej okazji Emilia odbyła pielgrzymkę do Egiptu, na miejsce, gdzie miała mieszkać przez pewien czas Święta Rodzina. Potem udała się do Ziemi Świętej.
Po powrocie do Francji zmieniający się zwierzchnicy Kościoła, mieli własne zdanie na temat zakonu siostry. Nakazywali wprowadzenie zmian, chcieli sobie podporządkować zgromadzenie. Musiała zlikwidować dom macierzysty w Gaillac i kilka innych. Dom generalny przeniosła do Tuluzy. Szczególnie miłe przyjęcie zgotował jej i jej córkom duchowym św. Eugeniusz Mazenod w Marsylii. Pod jego opieką dzieło nadal pięknie się rozwijało. W roku 1842 dostała za swoją działalność list pochwalny papieża. Powoływała nowe domy zakonne i wspierała siostry w ich posłudze.
Zmarła w opinii świętości 24 sierpnia 1856 roku w Marsylii. Została beatyfikowana przez papieża Piusa XII w 1939 r., a kanonizowana przez niego 24 czerwca 1951 r. Założone przez nią zakony działają do dziś.