Urodził się 25 kwietnia 1214 roku w Poissy, niedaleko Paryża, jako drugi syn Ludwika VIII i Blanki Kastylijskiej. Początkowo jego wychowaniem zajmowała się głównie matka, która wywarła duży wpływ na życie religijne Ludwika. Znaczną część w jego edukacji zajmował także jego dziadek Filip August, który szczególną uwagę poświęcał wychowaniu religijnemu i moralnemu, w szacunku do Kościoła. Zaledwie w wieku czterech lat, stał się następcą tronu po śmierci swojego starszego brata Filipa. Już jako chłopiec dużo czasu poświęcał najuboższym, których nazywał żołnierzami i obrońcami królestwa. Po śmieci ojca, kiedy miał 12 lat, został królem Francji, jednak do czasu osiągnięcia przez niego pełnoletności rządy sprawowała jego matka. 29 listopada 1226 roku został koronowany na króla Francji. Pierwsze lata panowania Ludwika IX były okresem trudnym i niebezpiecznym, jednak dzięki bardzo energicznej polityce Blanki i jej doradców udało się wypromować samego króla na wojownika i władcę, który powoli zaczął zyskiwać autorytet. Ludwik postanowił zrealizować swój osobisty cel - uczynić Francję jednym z najważniejszych królestw chrześcijańskich. Sprowadził z Ziemi Świętej wiele świętych relikwii, m.in. relikwie Korony Cierniowej Chrystusa, którą odsprzedał mu cesarz Konstantynopola Baldwin II. Zlecił budowę świątyń godnych przywiezionych relikwii, często uczestnicząc osobiście w pracach budowlanych. Kaplica Saint Chapelle, w której są złożone relikwie Korony Cierniowej Chrystusa jest jednym z najpiękniejszych przykładów architektury gotyckiej.
Żył bardzo skromnie, praktykował umartwienia, codziennie brał udział we mszy św. Był członkiem III Zakonu św. Franciszka. Pod królewskimi szatami nosił habit franciszkański. Rozdawał jałmużnę ubogim, fundował instytucje charytatywne. Mówiono o nim, że jest „królem mnichów”. W 1234 roku ożenił się z Małgorzatą z Prowansji, córką hrabiego Rajmunda Berengariusza IV. Małżeństwo to okazało się bardzo udane i szczęśliwe, mieli jedenaścioro dzieci. Jako polityk bardzo rozważny i sprawiedliwy. Doprowadził Francję do rozkwitu, miał ogromny wkład w rozwój francuskich miast, powołał parlament, zreformował administrację, sądownictwo oraz system monetarny, zakazał pojedynków, fundował szpitale, hospicja, kościoły i klasztory.
Stał na czele dwóch wypraw krzyżowych (1248, 1267) chcąc uwolnić Grób Chrystusa w Jerozolimie z rąk innowierców. W czasie pierwszej wyprawy w bitwie pod Mansurah dostał się do niewoli, pomimo grożących mu tortur, a nawet śmierci, odmawiał złożenia jakichkolwiek deklaracji, które sprzeciwiałyby się wierze w Chrystusa. Dzięki staraniom Małgorzaty został z niej wykupiony, udał się do Palestyny, by nieść pomoc resztkom załóg chrześcijańskich i układami złagodzić ich los w Ziemi Świętej. Śmierć matki, której zostawił tymczasowe rządy, zmusiła go do powrotu. Ludwik przeżył głęboką przemianę i zwrócił się ku jeszcze surowszemu życiu. W drugiej wyprawie zachorował na tyfus, zmarł w pobliżu Tunisu, 25 sierpnia 1270 roku ze słowami „Jeruzalem, Jeruzalem!” na ustach.
Papież Bonifacy VIII ogłosił go świętym w 1297 r. - 27 lat po jego śmierci.