Jan z Perugii, kapłan i br. Piotr z Sassoferrato wstąpili do Zakonu Braci Mniejszych jeszcze za życia św. Franciszka. Około 1221 roku zostali posłani wraz z innymi zakonnikami do Hiszpanii, aby głosić Ewangelię mieszkającym tam muzułmanom. Po przybyciu na Półwysep Iberyjski Jan i Piotr udali się do Aragonii, gdzie założyli klasztor w Teruel. Po dziesięciu latach udali się do Walencji, aby posługiwać tam wśród chrześcijańskich niewolników i ewangelizować muzułmanów. Któregoś dnia głosili doktrynę chrześcijańską na głównym placu miasta piętnując błędy islamu. Gdy wieść ta dotarła do uszu króla Azota, panującego w Walencji, rozkazał obu franciszkanów aresztować i zamknąć w więzieniu. Tysiącami obietnic kusił ich, aby wyrzekli się wiary katolickiej i przyjęli naukę proroka Mahometa. Lecz oni stanowczo sprzeciwili się. Wówczas kazano ich wyprowadzić z więzienia i przyprowadzić na plac publiczny, gdzie z rozkazu gubernatora Zayda Abu Zayda zostali straceni przez ścięcie.
Gdy pogrzebano ich ciała, zaczęły dziać się cuda. Jakub, chrześcijański król Aragonii, w tym czasie prowadził wojnę z królem Azotem. Od dnia, w którym polecił ściąć obu męczenników, Azot zaczął przegrywać. Król Maurów widząc to, zaczął pertraktować z królem Jakubem na temat przyjęcia wiary katolickiej, gotów oddać miasto i królestwo pod warunkiem, że będzie miał zagwarantowany godny żywot. Król Jakub przyjął te warunki. W wigilię św. Michała Archanioła, 28 września 1238 roku, Jakub, król Aragonii wszedł do Walencji i zajął miasto. Król Azot zgodnie z obietnicą przyjął chrzest święty i przekazał Jakubowi całe królestwo. Również król Jakub spełnił obietnicę, dając Azotowi pałac i zapewniając spokojne życie. W jakiś czas potem król Azot przekazał braciom mniejszym pałac, aby zamienili go na klasztor celem naprawienia wielkiego zła dokonanego na bł. Janie z Perugii i bł. Piotrze z Sassoferrato i na wielu innych męczennikach”. Relikwie męczenników, jeszcze przed rekonkwistą Walencji, trafiły do klasztoru franciszkanów w Teruel, gdzie pozostawały do 1835 r. Następnie do 1900 r. czczone były w kościele św. Klary, skąd przeniesiono je do nowego klasztoru franciszkańskiego.
Beatyfikował ich papież Klemens XI 31 stycznia 1705 r.