Urodził się jako Miquel Josep Serra i Ferrer w Petrze na Majorce 24 listopada 1713. W wieku niespełna 17 lat wstąpił do zakonu franciszkanów obserwantów, przyjmując imię Juniper (po pol. Jałowiec), które nosił jeden z pierwszych towarzyszy św. Franciszka z Asyżu. Odznaczając się dużymi zdolnościami jeszcze przed święceniami kapłańskimi został wykładowcą filozofii. Po święceniach szybko otrzymał tytuł doktora teologii Uniwersytetu im. św. Rajmunda Lulla w Palma de Mallorca, gdzie miał własną katedrę w Kolegium św. Ferdynanda. Udzielał się przy tym gorliwie w duszpasterstwie. W stolicy Meksyku przygotowywał się do pracy wśród Indian. Obdarzony zdolnościami językowymi szybko opanował jeden z języków indiańskich na tyle, że mógł ułożyć krótki katechizm dla miejscowej ludności w jej mowie ojczystej. W tym mieście też uczył teologii w miejscowej Alma Mater. Podróżując na mule z Vera Cruz do stolicy zranił się w nogę. Rana nie zagoiła się do końca życia, co miało znaczenie, biorąc pod uwagę fakt, iż większość podróży misjonarskich odbywał pieszo. Następnie w misji w Sierra Gorda na północy Meksyku zakonnik przebywał dziewięć lat. Po powrocie do Kalifornii zasłynął jako kaznodzieja i spowiednik. W tym okresie rozpoczął praktykę ostrego umartwienia i otrzymał prawo udzielania sakramentu bierzmowania wiernym z okolic jego misji. Aby wywiązać się z tych nowych i dotychczasowych obowiązków, a zwłaszcza aby bierzmować, w ostatnich trzech latach swojego życia pokonywał pieszo 900 km między San Diego a San Francisco. Według różnych źródeł udzielił tego sakramentu ponad 5,3 tys. nawróconym przez franciszkanów Indianom w latach 1770-84. Gdy w roku 1767 jezuitów wydalono z Kalifornii, prowadzone przez nich misje powierzono franciszkanom. Został mianowany przełożonym i ruszył z czternastoma towarzyszami do Dolnej Kalifornii. W roku 1769 założył placówkę w San Diego. Potem przyszła kolej na Górną Kalifornię, gdzie założono San Carlos de Monterrey. Tam osiadł na dłuższy czas i była to wówczas jego baza do dalszych podróży misyjnych. Z jego inicjatywy i przy jego bezpośrednim udziale powstał szereg franciszkańskich fundacji misyjnych: San Antonio, San Gabriel i San Luis Obispo, św. Jan Kapistrana, św. Franciszka z Asyżu (przyszłe miasto San Francisco), św. Klary z Asyżu i św. Bonawentury. Był również obecny podczas tworzenia misji w Santa Barbara 21 kwietnia 1782, do czego jednak nie dopuścił miejscowy gubernator Felipe de Neve. Tak intensywna fizycznie i duchowo praca podkopała zdrowie i siły zakonnika i na początku lat osiemdziesiątych XVIII wieku jego organizm zaczął słabnąć. Ale bezpośrednią przyczyną śmierci stało się ukąszenie go przez jadowitego węża na terenie misji w Karmelu nad Morzem 28 sierpnia 1784. Kapłan miał wówczas niespełna 71 lat. Pochowano go pod posadzką miejscowego kościoła parafialnego. Błogosławionym ogłosił go 25 września 1988 w Rzymie Jan Paweł II. Uroczystość kanonizacyjną przeprowadził papież Franciszek 24 września 2015 roku w Bazylice Niepokalanego Poczęcia w Waszyngtonie.