Urodził się 19 listopada 1838 roku w Ghyvelde, we francuskiej Flandrii, jako trzynaste dziecko. Rodzice wdrażali swoim dzieciom umiłowanie do modlitwy i pracy. W szkole podstawowej i średniej należał do wyróżniających się uczniów. Po śmierci ojca przerwał naukę i pracował zawodowo, by w ten sposób pomóc chorej matce. Sześć lat pracował jako goniec od reklamy w firmie tekstylnej. Po ukończeniu nauki w szkole średniej wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. 16 VI 1864 roku przywdział habit franciszkański. Po święceniach kapłańskich 17 VIII 1870 roku podczas wojny francusko-pruskiej przez 6 miesięcy był kapelanem wojskowym. Następnie pełnił posługę wicemagistra nowicjatu, wspomagał zakładanie klasztoru w Bordeaux, którego też był gwardianem. Przeniesiony do Paryża, pracował jako bibliotekarz. W roku 1876 wysłano go do Ziemi Świętej, gdzie był przez 10 lat wikariuszem Kustodii Ziemi Świętej. Poświęcił się pracy apostolskiej. W Bazylice Grobu Pańskiego prowadził modlitwy pielgrzymkowe, był przewodnikiem, wielokrotnie wygłaszał kazania i rekolekcje. Za jego inicjatywą przywrócono tradycję odprawiania Drogi Krzyżowej po ścieżkach Kalwarii i męki Pana Jezusa. Przejął także kontrolę nad pracami budowlanymi, odbudową niszczejących kościołów i wznoszeniem miejsc noclegowych dla ciągłego strumienia pielgrzymiego. Gdy władze tureckie udzieliły pozwolenia na wybudowanie kościoła w Betlejem, całym sercem oddał się temu dziełu, a kiedy zabrakło pieniędzy na kontynuowanie budowy, udał się na kwestę do Francji, a następnie do Kanady, gdzie pozostał do śmierci. Pragnąc uwrażliwić Kanadyjczyków na znaczenie kraju Pana Jezusa, napisał "Życie Pana naszego Jezusa Chrystusa", opierając się na osobistych wspomnieniach miejsc świętych i na Ewangelii. Przemierzał diecezje, parafie i domy, opowiadając i sprzedając swoje książki celem wspierania dzieł Kustodii Ziemi Świętej. W Kanadzie stał się sławnym kaznodzieją. Pisał liczne artykuły do czasopism. Rozwijał Franciszkański Zakon Świeckich. Założył maryjne sanktuarium Notre Dame du Cap de la Madeleine, które w 1909 roku uznano za Sanktuarium Narodowe. Tam też rozpoznano w nim męża nieprzeciętnej cnoty. Kultywował wielkie nabożeństwo do Chrystusa Cierpiącego i Eucharystii. Z dziecięcą prostotą miłował Matkę Bożą. Wiernie i z zapałem naśladował św. Franciszka z Asyżu. Zasłużył na wymowny przydomek "Dobry o. Fryderyk". Zmarł 4 VIII 1916 roku w Montrealu, pochowano go w Trois-Rivieres. Podczas ekshumacji stwierdzano, że ciało nie uległo rozkładowi. Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował go 25 IX 1988 roku