Urodził się w Fermo (Włochy) w 1259 roku w dość zamożnej rodzinie. Od dzieciństwa odznaczał się silną wrażliwością religijną. W wieku siedmiu lat szczególną czcią darzył nabożeństwo do krzyża, któremu towarzyszyły surowe praktyki pokuty i umartwienia. W wieku dziesięciu lat rodzice powierzyli go kanonikom regularnym, gdzie przebywał przez trzy lata. Pragnienie prowadzenia pokutnego życia skłoniło go do przejścia w 1272 roku w szeregi Braci Mniejszych w Fermo. Przebywał w klasztorach prowincji Marchia, gdzie wyróżniał się pokorą, wykonując najbardziej skromne prace, ubóstwem, w imię którego nigdy nie był właścicielem niczego poza własną szatą i małym brewiarzem oraz głęboką duchowością, uciekając od rzeczy ziemskich poprzez umartwienia ciała i ascezę do radości kontemplacji. Dar kontemplacji pozwolił mu przejść okres niespokojnych konfliktów w zakonie. Praktyki ascetyczne i kontemplacyjne zostały zaakcentowane dodatkowo, kiedy w 1292 r. zamieszkał w pustelni na górze Alwerni, gdzie św. Franciszek z Asyżu w 1224 r. otrzymał stygmaty. Jan przebywał tam 30 lat, aż do śmierci. Był mistykiem. W czasie wielogodzinnych modlitw ukazywali mu się aniołowie i Franciszek z Asyżu. Miał także widzenia dusz czyśćcowych. Długie okresy samotności przeplatały się z intensywną aktywnością w wędrownym głoszeniu słowa Bożego w północnych i środkowych Włoszech. Mimo braku przygotowania teologicznego doskonale wyjaśniał fragmenty biblijne, dostosowując lekcję moralną do każdego rodzaju publiczności: zakonników i świeckich, lekarzy i kardynałów, a nawet cesarz Henryk VII we wrześniu w 1312 roku przyjechał do Alwerni z dworem, żeby go usłyszeć. Był spowiednikiem i kaznodzieją w Arezzo, Florencji, Pizie i Sienie. Miał dar proroctwa i penetracji serca, przypomniał penitentom o winie, którą zapomnieli wyznać.
Zmarł 9 sierpnia 1322 r. w swej pustelni na Alwerni. Jego kult 24 czerwca 1880 roku potwierdził papież Leon XIII, tercjarz franciszkański.