Urodził się 5 czerwca 1686 roku w Santhia (Włochy), w zamożnej rodzinie Belvisottich. Był czwartym z sześciorga dzieci. Na chrzcie otrzymał imiona Lorenzo Maurizio. Kiedy miał 7 lat, stracił ojca. Matka zapewniła mu staranne wykształcenie powierzając go kapłanowi, swemu krewnemu. Stopniowo dojrzewała w nim decyzja, by poświęcić się wyłącznej służbie Bogu. Odbył studia teologiczne w Vercelli i w 1710 roku przyjął święcenia kapłańskie. Jako duszpasterz pracował w Vercelli, a potem w Santhia. Był bardzo ceniony przez wiernych. On sam czuł się jednak powołany do życia zakonnego. 24 maja 1716 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Chieri i przyjął imię Ignacy z Santhià. Rok później złożył śluby zakonne i rozpoczął swą duchową drogę do doskonałości, ćwicząc się w modlitwie, posłuszeństwie, pokornej służbie braciom i apostolacie w różnych klasztorach w Piemoncie. W 1727 roku przełożeni wysłali go do Turynu, gdzie w Monte dei Cappuccini pełnił posługę zakrystiana i spowiednika. Był cenionym kierownikiem duchownym księży, zakonników i wiernych świeckich. Nazywano go «ojcem grzeszników i pogrążonych w rozpaczy». 31 sierpnia 1731 roku został mistrzem nowicjatu oraz wikariuszem klasztoru w Mondově. Funkcję tę pełnił przez 13 lat. Potrafił uczyć młodych miłości do Boga i posłuszeństwa. Zachęcał ich do umartwienia i pokuty. Jego cela była otwarta dla wszystkich o każdej godzinie dnia i nocy. Tak jak św. Franciszek chciał, aby dla każdego najwyższym ideałem życia był Chrystus. Gdy jeden z jego uczniów, który pracował na misjach w Kongo, stracił wzrok, uprosił sobie, aby schorzenie przeszło na niego. Pomimo trudności związanych z chorobą na prośbę przełożonych w latach 1744-1746 był kapelanem w szpitalach w Asti, Vinovie, Alessandrii, gdzie przebywali żołnierze ranni w walkach o Piemont. Opiekował się nimi poświęcając się bez reszty. Po wyzwoleniu Piemontu powrócił do Turynu, gdzie przez ostatnie 24 lata życia był spowiednikiem i kierownikiem duchownym. Udzielał porad, a także pomocy materialnej. Wiele czasu spędzał na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem. Wewnętrzny pokój zachowywał również w momentach największego cierpienia. Ostatnie dwa lata spędził w szpitalu swego klasztoru, wpatrzony w krzyż, od którego nie mógł oderwać wzroku. Jeszcze służył radą wszystkim, którzy go prosili o pomoc. Zmarł 22 września 1770 roku w wieku 84 lat. Kanonizował go Jan Paweł II 19 maja 2002 roku.