Maria Jabłońska urodziła się 5 sierpnia 1878 roku we wsi Pizuny koło Lubaczowa, w niezamożnej rodzinie rolniczej. Miała trójkę rodzeństwa. Pomagała rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Pierwsze nauki czytania i pisania pobierała od wędrownego nauczyciela, zaś pierwszą nauczycielką prawd wiary była jej matka. W wieku 15 lat boleśnie przeżyła śmierć matki i ślub ojca w miesiąc po pogrzebie matki z kobietą, która była starsza od niej zaledwie 8 lat.
Coraz więcej czasu spędzała w ciszy i samotności na modlitwie i kontemplacji, szczególnie adorując Najświętszy Sakrament oraz leśną kapliczkę z wizerunkiem Matki Bożej. Wobec sprzeciwu ojca i miejscowego proboszcza, który chciał, aby została katechetką, potajemnie opuściła rodzinny dom i w wieku 18 lat wstąpiła do Albertynek, gdzie została główną kucharką w Miejskim Domu Kalek pw. św. Anny. 3 czerwca 1897 roku otrzymała szary habit i przyjęła imię: Bernardyny, które nadał jej Brat Albert.
W styczniu 1899 roku została mianowana przełożoną przytuliska dla kobiet w Krakowie. Po trzech miesiącach pracy, nie mogąc podołać obowiązkom złożyła rezygnację, powracając do pracy w Miejskim Domu Kalek. Zaczęła odczuwać wewnętrzne skrupuły i wątpliwości co do wyboru właściwej drogi powołania zakonnego. Z pomocą wówczas przyszedł jej Brat Albert, z którym korespondowała. Będąc pod wpływem jego wskazówek zaczęła się częściej skupiać na rozważaniach nabożeństwa do Męki Pańskiej. 13 października 1900 roku Brat Albert mianował ją przełożoną Miejskiego Domu Kalek, a dwa lata później powierzył jej urząd przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr Posługujących Ubogim III Zakonu św. Franciszka – albertynek. Jako przełożona zajmowała się rozwojem wspólnoty, formacją młodych sióstr, prowadzeniem postulatu i nowicjatu. W sierpniu 1902 roku jej siedzibę oraz nowicjat albertynek przeniesiono na Kalatówki. Tam wśród tatrzańskiej przyrody spod jej pióra wyszły liczne, pełne głębokich przemyśleń rozważania mistyczne. W najtrudniejszych chwilach życia polecała się Najświętszemu Sercu Jezusa. Jemu ofiarowała wszystko, co posiadała, a zwłaszcza cierpienia wewnętrzne i udręki fizyczne. Dewizą życia były słowa: "dawać, wiecznie dawać". W testamencie napisała: "Czyńcie dobrze wszystkim" - uzupełniając słowa Brata Alberta: "Trzeba być dobrym jak chleb". W 1917 roku zredagowała zasady prawne funkcjonowania albertynek, które zatwierdził metropolita krakowski abp Adam Stefan Sapieha pod nazwą „Konstytucji, czyli Ustaw Zgromadzenia Sióstr Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka, posługujących ubogim, tak zwanych „Sióstr Albertynek”, dając początek Zgromadzeniu albertynek na prawie diecezjalnym. Pierwsza kapituła generalna wybrała ją na przełożoną generalną, a następnie trzy kolejne kapituły w latach (1927, 1933 i 1939) ponownie wybierały ją na ten urząd, który pełniła do swojej śmierci. Pierwsze czasowe śluby zakonne złożyła 25 grudnia 1927 roku, a 25 grudnia 1930 roku złożyła profesję wieczystą na ręce ks. Józefa Górnego. W 1931 roku przeniosła siedzibę funkcjonowania przełożonej generalnej do Krakowa na Prądnik Czerwony.
Zmarła 23 września 1940 roku. Beatyfikacji dokonał 6 czerwca 1997 roku św. Jan Paweł II w Zakopanem.