Jan Ewangelista Croese urodził się w 1804 roku w Camporosso, w pobliżu San Remo we Włoszech, jako czwarty z pięciorga dzieci. Dorastając w domu, gdzie panowała religijna atmosfera uczył się od rodziców pierwszych modlitw i pomagał im w skromnym gospodarstwie. Gdy w 1817 roku ciężko zachorował rodzice zabrali go na pielgrzymkę do sanktuarium Matki Bożej w Laghetto, w Alpach francuskich, gdzie został cudownie uzdrowiony. Odtąd wyróżniał się serdecznym nabożeństwem do Matki Bożej.
Kiedy miał 18 lat został tercjarzem u franciszkanów konwentualnych. Po dwóch latach opuścił klasztor i wstąpił do zakonu kapucynów w Genui, gdzie przyjął imię Franciszek Maria. Pragnął jako brat zakonny oddać swoje życie na ofiarę Chrystusowi, Kościołowi i zakonowi. Po nowicjacie pracował w kuchni i w sadzie, jako pielęgniarz w infirmerii, a następnie sprawował urząd kwestarza w Genui przez 40 lat. Dawał przykład ubogiego życia, służąc innym radą i dobrym słowem. Ewangelizował swoim prostym sposobem bycia, spotykał się z ludźmi, rozmawiał z nimi, ich problemy i troski powierzał Bogu. Dokerzy, marynarze i ludzie z marginesu społecznego mieli do niego duże zaufanie, uważali go za swego przyjaciela. Genueńczycy nazywali go "Świętym Ojcem". Kiedy przychodzono mu dziękować, kierował ich w stronę ołtarza Matki Bożej: "Idźcie do Matki Bożej i powiedzcie, że posyła was brat Franciszek". Zamożnym przypominał słowa św. Pawła Apostoła, że lepiej jest dawać niż brać. Przed swoją śmiercią przepowiedział, że na jego klasztor przyjdą niebawem ciężkie dni: konwent zostanie skasowany, a zakonnicy rozpędzeni. Radził przełożonym, by zapłacić rządowi haracz nałożony w postaci 180 tys. lirów. Zobowiązał się nawet, że sam się o tę sumę postara u dobrodziejów. Nie posłuchano go. Jeszcze w tym samym roku, w grudniu, rząd zniósł klasztor. Kiedy w 1866 roku wybuchła w Genui epidemia cholery, modlił się, aby jego życie było przyjęte jako ofiara za ocalenie miasta. Tak też się stało. Zmarł 17 września 1866 roku w wyniku zarażenia się cholerą, wkrótce po jego śmierci epidemia ustała. Kanonizował go papież Jan XXIII 9 grudnia 1962 roku.