W czasie hiszpańskiej wojny domowej w latach 1936-1939 zginęło ponad 10 tysięcy katolików, w tym wielu zakonników i kapłanów. Papież Jan Paweł II dokonał kilku zbiorowych beatyfikacji męczenników z tego okresu - po raz pierwszy 21 listopada 1999 roku, drugi raz - 11 marca 2001 roku. Procesy beatyfikacyjne tych osób udowodniły, że przyczyną ich skazania na śmierć bez sądu była wyłącznie ich przynależność do Kościoła katolickiego oraz działalność duszpasterska i religijna. Wśród nich byli:
Franciszkanie (OFM): Pascual Fortuńo Almela, Placyd García Gilabert, Alfred Pellicer Muńoz, Salvador Mollar Ventura.
Franciszkanie konwentualni (OFMConv): Modest Vegas Vegas, Dionizy Wincenty Ramos, Franciszek Remón Játiva, Alfons López López, Michał Remón Salwador, Piotr Rivera Rivera. Kapucyni (OFMCap): Aureliusz de Vinalesa (José Ample Alcaide), Ambroży de Benaguacil (Luis Valls Matamales), Piotr de Benissa (Alejandro Mas Ginestar), Joachim de Albocácer (José Ferrer Adell), Modest de Albocácer (Modesto García Martí), German de Carcagente (Jorge María Garrigues Hernández), Bonawentura de Puzol (Julio Esteve Flors), Jakub de Rafelbuńol (Santiago Mestre Iborra), Henryk de Almacera (Enrique García Beltrán), Fidel de Puzol (Mariano Climent Sanchis), Bernard de Lugar Nuevo de Fenollet (José Bleda Grau), Pacyfik de Valencia (Pedro Salcedo Puchades).
Tercjarze kapucyńscy Matki Boskiej Bolesnej: Wincenty Cabanes Badenas, Józef Arahal de Miguel (Bienvenido María), Salvador Chuliá Ferrandis (Ambrosio María de Torrente), Emanuel Ferrer Jordá (Benito María de Burriana), Crescencio García Pobo, Wincenty Gay Zarzo (Modesto María de Torrente), Urbano Gil Sáez, Augustyn Hurtado Soler (Domingo María de Alboraya), Wincenty Jaunzarás Gómez (Valentín María de Torrente), Salvador Ferrer Cardet (Laureano María de Burriana), Emanuel Legua Martí (León María de Alacuás), Justo Lerma Martínez (Francisco María de Torrente), Józef Maria Llópez Mora (Recaredo María de Torrente), Józef Llosá Balaguer, Paweł Martínez Robles (Bernardino María de Andújar), Florentín Pérez Romeo, Józef Maria Sanchís Monpó (Gabriel María de Benifayó), Franciszek Tomás Serer, Timoteusz Valero Pérez.
Tercjarki kapucyńskie od Świętej Rodziny: M. Wiktoria Quintana Argos (Rosario de Soano), Maria Fenollosa Alcaina (Francisca Javier Rafelbuńol), Emanuela Fernández Ibero (Serafina de Ochovi).

Pacyfik Salcedo Puchades (I)
Urodził się 24 lutego 1874 roku w Castellar (Walencja/Hiszpania) w ubogiej rolniczej, ale głęboko wierzącej rodzinie. Na chrzcie otrzymał imię Piotr. Jego dzieciństwo i młodość były wiernym odbiciem jego środowiska rodzinnego. Kiedy w domu modlił się na różańcu nie chciał żadnej pracy, która rozproszyłaby mu uwagę. 21 lipca 1899 roku wstąpił do zakonu kapucynów w Ollerii przyjmując imię zakonne Pacyfik. Śluby czasowe złożył 21 czerwca 1900 roku, a profesję wieczystą 21 lutego 1903 roku. Przez 37 lat pełnił funkcję kwestarza klasztoru w Massamagrell z prostotą, pokorą i spokojem realizując swoje powołanie. Żył cnotliwie w ubóstwie oddając się umartwieniom wzbudzając szacunek współbraci. Szczególnym kultem otaczał Marię z Nazaretu. Gdy po wybuchu wojny domowej w lipcu 1936 r. zlikwidowano klasztor, w którym przebywał, schronił się w domu jednego ze swych braci, gdzie ukrywał się przez cztery miesiące. W nocy 12 października został pojmany przez milicjantów ludowych, którzy odprowadzili go, popychając i uderzając kolbami karabinów. W drodze na śmierć odmawiał modlitwę różańcową. Został rozstrzelany w pobliżu Turii, a jego ciało pochowano następnego dnia w zbiorowej mogile na cmentarzu w Walencji. Relikwii nie udało się zidentyfikować. Beatyfikowany w pierwszej grupie wyniesionych na ołtarze męczenników z zakonu kapucynów zamordowanych podczas prześladowań religijnych 1936-1939 przez papieża Jana Pawła II w Watykanie 11 marca 2001 roku. Aureliusz (Józef) Ampole Alcaide urodził się w Vinalesie 3 lutego 1896 roku. Habit kapucyński przyjął w 1912 roku. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał w swojej prowincji zakonnej (walenckiej) i w Rzymie, gdzie w 1921 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Od 1923 roku był profesorem i rektorem domu studiów swojej prowincji w Orihueli. Tam zastał go wybuch rewolucji. Jak inni zakonnicy, musiał opuścić klasztor. Udał się wówczas do rodzinnej Vinalesy. 28 sierpnia 1936 roku został aresztowany razem z trzynastoma katolikami i doprowadzony do wąwozu poza miastem. Wszystkich tam rozstrzelano. Umierali z okrzykiem: "Niech żyje Chrystus Król!"

Piotr (Aleksander) Max Ginestar
Pochodził z Benisy (prowincja Alicante). Urodził się 11 grudnia 1876 roku. Habit przyjął w wieku 17 lat. Kapłanem został w roku 1900. Był potem kaznodzieją, duszpasterzem młodzieży i katechetą. Ostatni okres życia spędził w klasztorze w Massamagrell. Jak jego współbracia, musiał opuścić klasztor, gdy zaczęły się krwawe dla Kościoła rządy rewolucjonistów. Schronił się w domu swej siostry w Vergel. Wkrótce został rozpoznany i aresztowany. Zginął 26 sierpnia 1936 roku. Przed śmiercią często powtarzał siostrze: "Jeśli przyjdą po mnie - jestem przygotowany".

Joachim (Józef) Ferrer Adell
Urodził się 23 kwietnia 1879 roku w Albocácer (prowincja Castellón). Z kapucynami poznał się bardzo wcześnie jako uczeń ich małego seminarium. Habit przywdział w 1896 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał siedem lat później. Przez kilkanaście lat pracował jako misjonarz w Kolumbii. Po powrocie do kraju kierował seminarium kapucyńskim w Massamagrell. Stał się też żarliwym apostołem Eucharystii, założył czasopismo "Życie eucharystyczne", upowszechniał codzienne adoracje, godziny święte, praktykę "czwartków eucharystycznych". Gdy wybuchło prześladowanie Kościoła, zatroszczył się najpierw o ukrycie seminarzystów. Potem sam schronił się w niedalekim Rafelbuńol. 30 sierpnia 1936 roku został tam aresztowany i po kilku godzinach rozstrzelany w Villafamés.

Jakub Mestre Iborra
Urodził się 10 kwietnia 1909 roku w Rafelbuńol jako siódmy z dziewięciorga dzieci. Wszyscy zginęli za wiarę. Jakub przyjął habit kapucyński wkrótce po skończeniu 15 lat. Studia dopełnił w Rzymie i uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Również w Rzymie otrzymał w 1932 roku święcenia kapłańskie. W swojej macierzystej prowincji został po powrocie z Włoch wicerektorem kapucyńskiego seminarium w Massamagrell. Gdy wybuchła rewolucja, a z nią prześladowanie Kościoła, zatroszczył się o bezpieczne ukrycie dla swoich seminarzystów. Potem sam schronił się w rodzinnej miejscowości, gdzie przez komitet rewolucyjny został zatrudniony jako pracownik budowlany. Kiedy dowiedział się o aresztowaniu 26 września 22 osób, a wśród nich ośmiu jego braci, udał się do rewolucjonistów prosić o ich uwolnienie, proponując w zamian siebie. Propozycji nie przyjęto, a jego samego dołączono do wcześniej uwięzionych. W nocy 29 września 1936 roku wszystkich, razem z ojcem Jakubem, wyprowadzono na cmentarz i zamordowano za to tylko, że byli katolikami.

Fidelis (Marian) Climent Sanchés
Urodził się 8 stycznia 1856 roku w Puzol. Gdy w 1880 roku wstępował do kapucynów, miał za sobą służbę wojskową i doświadczenia frontowe. Jako pokorny i rozmodlony brat zakonny wykonywał gorliwie różne obowiązki, które powierzali mu przełożeni w wielu klasztorach. W 1936 roku przebywał w klasztorze w Walencji. Po jego zlikwidowaniu przez rewolucjonistów udał się do krewnych w Puzol. 27 września 1936 roku przyszli po niego członkowie miejscowego komitetu i oświadczyli, że zabierają go do przytułku w Sagunto. Wywieźli go jednak poza tę miejscowość i rozstrzelali.

Bernard (Józef) Bieda Grau
Urodził się 23 lipca 1867 roku w Lugar Nuevo de Fenollet. Życie kapucyńskie pociągało go od młodości, ale habit przywdział dopiero w wieku 32 lat. Wcześniej pomagał rodzicom w pracy i czekał na powrót brata z Kuby, gdzie pełnił on służbę wojskową. U kapucynów był krawcem i kwestarzem w klasztorze w Orihueli. Ludzie, do których przybywał po kweście, urzeczeni byli jego pokorą i świętością. Gdy po wybuchu wojny domowej rewolucjoniści napadli na klasztor w Orihueli, udał się w rodzinne strony i zamieszkał u swojej siostry, starając się żyć po klasztornemu. Z wielką cierpliwością znosił prawie całkowitą utratę wzroku. Wkrótce przyszli po niego czerwoni. 4 września 1936 roku został zamordowany w okolicy Genovés koło Walencji.

Kapucynki:
Maria Jezus (Wincencja) Masiá Ferragut, Maria Weronika (Joachima) Masiá Ferragut oraz Maria Felicyta Masiá Ferragut, a także Izabela (Elżbieta) Calduch Rovira i Maria Milagros Ortells Gimeno. Pierwsze trzy z nich należały do klasztoru w Agullént (w prowincji Walencji). Gdy w lipcu 1936 roku rewolucjoniści atakowali klasztory, postanowiły schronić się w domu rodzinnym, podobnie jak ich rodzona siostra, augustianka. Wspierane przez pobożną matkę, Teresę Ferragut Roig, prowadziły życie wypełnione pracą i modlitwą. 19 października 1936 roku zabrali je z domu milicjanci. Matka udała się razem z nimi. Przez tydzień trzymano je w prowizorycznym więzieniu. 25 października 1936 roku wywieziono je do miejscowości Alzira i rozstrzelano. Jako ostatnia zginęła matka, która zachęcała swe córki do wierności Panu Jezusowi, Oblubieńcowi.

522 męczenników wojny domowej w Hiszpanii z lat 1936-39 (beatyfikacja 13 października 2013 w Tarragonie przez kardynała Angelo Amato w imieniu papieża Franciszka), w tym m. in.:
• Antonio Faundez Lopez OFM (I)
• Buenaventura Muńoz Martínez OFM (I)
• Pedro Sánchez Barba, kapłan diec. (III)
• Fulgencio Martínez García, kapłan diec. (III)
• Józef Maria z Manili (I) – kapucyn filipiński
• Andrés Gonzalez-Diez Gonzalez-Nunez (I) – kapucyn

Fryderyk z Berga i 25 towarzyszy (I) - 26 kapucynów – w tym 15 kapłanów, 6 kleryków i 5 braci zakonnych – zamordowanych za wiarę od czerwca 1936 do lutego 1937 r. Beatyfikacja odbyła się 21 listopada 2015 r. w katedrze w Barcelonie przez kardynała Angelo Amato w imieniu papieża Franciszka.