Elzear de Sabran urodził się w 1286 roku w arystokratycznej rodzinie w Apt, we francuskiej Prowansji. Matka ofiarowała go Bogu prosząc, by "raczej zaraz po chrzcie zabrał go do siebie, niż żeby miał się splamić w życiu grzechem śmiertelnym". Prośby zostały wysłuchane, bo już jako dziecko odznaczał się mądrością i pełnił gorliwie uczynki miłosierdzia wobec ubogich. Wychowywał go wuj Wilhelm, opat z Saint-Victor w Marsylii. Na rozkaz króla Karola II Andegaweńskiego w wieku 18 lat poślubił Delfinę de Signe.
Delfina de Signe urodziła się około 1282 roku w Puy-Michel (w Alpach francuskich) w szlacheckiej rodzinie. Bardzo wcześnie straciła rodziców, a krewni u których pozostała umieścili ją w augustiańskim klasztorze św. Katarzyny w Soys, gdzie przebywała jej ciotka, siostra Cecilia, która wywarła silny wpływ na dziecko. Gdy miała 13 lat wujowie zabrali ją z klasztoru, gdyż król Karol II przewidział ją na żonę dla Elzeara, syna hrabiego Ariano. Początkowo sprzeciwiła się temu małżeństwu, potem przystając na nie skłoniła męża do złożenia ślubu czystości. W wieku 15 lat poślubiła Elzeara.
Po śmierci ojca w 1309 roku Elzear odziedziczył hrabstwo Ariano w królestwie neapolitańskim, gdzie zamieszkał wraz Delfiną, a następnie piastował różne godności i zasłynął jako wspaniały jeździec i rycerz.
W 1317 roku, pod wpływem franciszkanki Franciszki de Meyronnes, wstąpili do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Prowadzili życie pokutne i odznaczali się umiłowaniem modlitwy i szczodrobliwością względem ubogich.
W roku 1323 udali się do Paryża, dokąd książę Karol wysłał Elzeara jako swego posła z misją uzgodnienia jego małżeństwa z Marią Francuską, córką Karola de Valois. Tam zachorował poważnie i 27 września 1323 roku w wieku 38 lat zmarł, poleciwszy przedtem, by pochowano go w habicie franciszkańskim.
Delfina przeżyła go o dwadzieścia siedem lat. Czas ten wypełniła uczynkami miłosierdzia, żyjąc zarazem w skrajnym ubóstwie i wyrzeczeniu. Jej żebraczy strój sprawiał, iż niejednokrotnie nazywano ją "szalona beginka". Wróciwszy z Neapolu do Prowansji, zmarła w roku 1360 w Apt i tam pochowano ją obok męża.
Sława Elzeara jako wielkiego męża miłosierdzia, zwłaszcza w udzielaniu pomocy trędowatym, rozprzestrzeniła się na cały kraj. Papież Urban V, który był jego chrześniakiem, 15 kwietnia 1369 roku uznał jego świętość, a oficjalny akt kanonizacji został ogłoszony 5 stycznia 1371 przez jego następcę, papieża Grzegorza XI. Jego relikwie zostały przeniesione w 1791 roku z franciszkańskiego kościoła Apt do katedry w mieście, gdzie Święty wraz ze swoją żoną Delfiną jest nadal czczony.
Delfinę beatyfikował papież Innocenty XII w roku 1694.