Urodził się w 1320 roku jako syn Guy de Chatolliona hrabiego Blois i Małgorzaty de Valois, siostry króla Francji Filipa IV. W młodości pobożny, łagodny i skromny. Często umartwiał swoje ciało, nawet wkładał sobie do butów kamienie. Co wieczór spowiadał się, gdyż nie chciał spać w grzechu. Pragnął zostać franciszkaninem. Jednak względy polityczne zdecydowały, że w 1337 roku poślubił Joannę, spadkobierczynię Bretanii i został władcą tego księstwa. Ponieważ młodszy brat przyrodni ojca Joanny, hrabia Jan de Montfort, sprzymierzony z Anglią, rościł sobie prawa do tego księstwa, doszło do wojny, która trwała ponad 20 lat. W tym czasie jako pobożny rycerz upiększył kościół franciszkanów z Guinampu, w kaplicy królewskiej przystępując do III Zakonu św. Franciszka złożył śluby do przestrzegania zasad i duchowości franciszkańskiej. Podczas jednej z potyczek w Calais w 1347 roku, Karol dostał się do niewoli. Został wówczas uprowadzony razem z dwoma synami do Anglii, ponieważ angielski król Edward III, sprzyjał Janowi w walce o tron Bretanii. W niewoli pozostawał 10 lat.Tam napisał biografię swego ukochanego świętego Ivo z Bretanii. Po interwencji papieża Klemensa VI zwolniono go w 1351 roku drogą wykupu. Dług spłacał Karol po powrocie do Francji. Znany był z działalności dobroczynnej, hojnie wspierał klasztory franciszkańskie. Uwolniony z więzienia cieszył się względnym pokojem. W 1363 roku wojna o Bretanię pojawiła się ponownie. Poległ w bitwie pod Auray w opinii świętości 29 września 1364 roku. Jego ciało ubrane w habit franciszkański zostało pochowane w kościele franciszkanów z Guingamp. Natychmiast ludzie czcili go jako świętego, a siedem lat po śmierci rozpoczął się proces jego kanonizacji. Beatyfikowany dopiero został 14 grudnia 1904 roku przez papieża Piusa X.