Urodził się 10 września 1349 roku w skromnej i pobożnej rodzinie w górach Abruzzo (Włochy), w rejonie często nawiedzanym przez trzęsienia ziemi. W wieku około trzydziestu lat, z rodakami, został zmuszony do przeniesienia się do pobliskiej Paleny, która w trzęsieniu ziemi została uchroniona przez potężne mury i zamek hrabiego Giovanniego di Manoppello.
Wstąpił do seminarium i został wyświęcony na księdza. Przez pewien czas pełnił posługę proboszcza parafialnego w diecezji Sulmona. Pragnąc żyć w większej świętości, udał się do Rzymu, gdzie został przyjęty przez grupę pustelników, którzy żyli zgodnie z regułą III zakonu franciszkańskiego pod kierunkiem Fray Rinaldo Piemontu. Ich pustelnia znajdowała się w pobliżu kościoła San Salvador. W ciszy rozpoczął życie zakonne. Mianowany wikariuszem kościoła Sant'Antonio, podbił życzliwość duchownych i ludu, a jego bardzo intensywna posługa kapłańska trwała przez około 20 lat. Piękno gór i otaczających go zielonych lasów nadawało się wspaniale do kontemplacyjnego życia. Jego osobowość, wybitne intelektualne i moralne cnoty przyciągnęły do niego z szacunkiem wszystkich pustelników, którzy po śmierci Fray Rinaldo nazwali go jego następcą, nauczycielem i ojcem. Tymczasem we wszystkich częściach Włoch pojawiły się petycje o nowe fundacje. Z kilkoma towarzyszami udał się do Neapolu i założył pustelnię, która stała się znana dzięki świętości licznych pustelników oraz piękny kościół Santa Maria Mayor w Caponapoli. W 1434 roku wezwano go do Florencji z zadaniem zreformowania niektórych klasztorów oraz założenia pustelni. Po papieskim mandacie wrócił do Rzymu, gdzie założył klasztor św. Onufrego na Janiculum z dużym kościołem, w którym miał ostatnią rezydencję. Tam spotkał się kilka razy z błogosławionym Piotrem Gambacortą z Pizy. 1 października 1449 roku, w wieku 100 lat, Mikołaj dotarł do niebiańskiej ojczyzny. Nieustające oddawanie czci i cuda przy jego grobowcu rozpoczęły proces beatyfikacyjny, który zakończył się uznaniem kultu przez papieża Klemensa XIV 27 sierpnia 1771 roku.