Urodził się 23 kwietnia 1813 roku w Mediolanie. Ojciec był lekarzem w Lyonie. W czasie wojen napoleońskich rodzina przeniosła się do Włoch, skąd wróciła w 1815 roku. W dziewiątym roku życia Fryderyk rozpoczął naukę w lyońskim kolegium. Jako młodzieniec uznał, ze wiara musi być dopełniona poznaniem rozumowym. Idąc za zachętą ojca ukończył studia prawnicze, lecz jego zainteresowania religioznawcze pchały go także w stronę filozofii, literatury i języków obcych (znał: sanskryt, hebrajski, łacinę i grekę, niemiecki, angielski, hiszpański, włoski i in.). Chciał bowiem napisać dzieło religijne o poszukiwaniu Boga przez człowieka; w tym celu postanowił przestudiować w oryginale święte księgi wszystkich ważniejszych religii. Chciał też rozumowo udowodnić, że katolicyzm jest prawdziwą religią. Swe studia kontynuował w Paryżu, do którego przybył w 1831 roku. Miasto owo budziło w nim wstręt, a szczególnie przeraził go poziom Uniwersytetu, który był twierdzą niewiary i relatywizmu. Z melancholijnego przygnębienia wyrwała go dopiero znajomość z wielkim chrześcijaninem i zarazem wielkim uczonym: matematykiem, fizykiem i astronomem Andre M. Amperem. Dzięki tej przyjaźni został wprowadzony na salony paryskiej inteligencji. Poznał tam m.in. Chateaubriand, Mickiewicza i Hugo. W wieku 27 lat uzyskał profesurę prawa handlowego w Lyonie, został także profesorem literatury na Sorbonie. Jako intelektualista i znany naukowiec podróżował po Europie, prowadząc badania dotyczące pochodzenia kultury. Jego "drugie" nawrócenie miało się dokonać w jednym z kościołów paryskich, w którym zastał modlącego się na różańcu mężczyznę. Był to André Marie Ampere, jego dawny profesor, słynny matematyk, fizyk, twórca nauki o elektrodynamice. Kiedy Fryderyk przyjął chrzest, powiedział: "Różaniec Ampere'a przyniósł mi więcej dobra niż wszystkie książki i kazania razem wzięte". Największym dziełem jego życia było powstanie w 1833 roku tzw. Konferencji św. Wincentego a Paulo. Było to katolickie stowarzyszenie dla osób świeckich, zajmujące się wszechstronną pomocą ubogim, niezależnie od przekonań religijnych. Konferencje szybko przyjęły się we Francji oraz poza Europą. W 1841 roku ożenił się z córką profesora Akademii Lyońskiej, urodziło się im jedno dziecko. Fryderyk opublikował wiele dzieł z dziedziny historii literatury francuskiej. W 1847 roku odbył podróż do Asyżu, aby tam doświadczyć ducha franciszkanizmu. Studiował pisma i utwory poetyckie św. Franciszka z Asyżu, św. Bonawentury, Pacyfika i Jacopone da Todi. Razem z żoną opublikował przekład "Kwiatków św. Franciszka". Zasługi Fryderyka na polu krzewienia ducha franciszkańskiego docenił Zakon Braci Mniejszych, który przyjął go do Bractwa Franciszkańskiego. Intensywną pracę naukową łączył z działalnością na rzecz Kościoła. Gdy w Paryżu wybuchła epidemia cholery, nie wahał się narażać życia, niosąc pomoc chorym. Unikał jakichkolwiek zaszczytów i rozgłosu konsekwentnie odmawiając przyjęcia kierownictwa konferencji. Do końca życia pozostał w cieniu swego dzieła. Nękany różnymi dolegliwościami, nie próbował się oszczędzać. Od samego początku swego życia był słabego zdrowia. Mając zaledwie 40 lat, zapadł na nieuleczalną chorobę nerek. Do końca życia utrzymywał ożywioną korespondencję z licznymi znajomymi i przyjaciółmi. Zmarł 8 września 1853 roku, w opinii świętości. 22 sierpnia 1997 roku w Paryżu w katedrze Notre Dame, podczas Światowego Dnia Młodzieży, papież Jan Paweł II, który przed II wojną światową, jako młody student był członkiem konferencji, ogłosił Fryderyka Ozanama błogosławionym.