Wiersze - Janina Sitek Posłuchaj Bracie Franciszku Tak daleko nam Franciszku do Ciebie Choć jesteś z siostrą Biedą tak blisko Ty stworzenia podziwiasz już z nieba przez obłoków najpiękniejszych czystość Z Ziemi Śląskiej popiołem ponurej zadzieramy daremnie w górę nosy by nad głowami przez sufitu chmury dostrzec Ciebie pośród niebiosów Trudniej niż Tobie w młodzieńczych latach cieszyć się Słońca czy Księżyca blaskiem gdy dym z kominów fabrycznych ulata a iskry skrzą się jak w Twym niebie gwiazdki Gołębie jak kiedyś Twoje turkaweczki na rynku usiądą, komuś zagruchają by dzięki złożyć tylu dobrym ludziom za okruchy chleba, które im rzucają. *** Biedaku bosy Gdy pochylałeś głowę przed Bogiem kłosy się z Tobą też kłaniały Kiedy śpiewałeś pieśń pochwalną ptaki podniebne też śpiewały Kiedyś szedł boso ranną rosą świerszcze wraz z Tobą chwałę grały Gdyś słyszał głos: - "Odbuduj Kościół" kamienie Ci pomagać chciały Kiedyś kazanie mówił ptakom ptaki Twe słowa powtarzały Kiedyś się modlił - w Twą modlitwę i kwiaty polne się włączały Gdyś ludziom głosił ewangelię to tłumy ludzi Cię słuchały A kiedy śmierć po Ciebie przyszła wszystkie stworzenia oniemiały. *** Miał rację Franciszek Miałeś rację święty Franciszku Gałązka cedru zerwana w Foligno zwiędła mi i uschła Igły i szyszki odpadły a nagi kikut wrzuciłam do kubła O jedna gałązka mniej wznosi swe dłonie do Boga O jedna szyszka mniej szumi Mu hosanna O jedna mniej tańczy z wichrem walca Miałeś rację święty Franciszku Miłość, którą przywiozłam od Ciebie z Asyżu jest najcenniejszym trofeum Ona jedna może przetrwać i wydać owoce *** Odpowiedz mi święty Franciszku Franciszku święty - gdzie Twój trzos gdzie Twe bogate szaty gdzie jest Twój rumak złoty gdzie Twoje zbroje, brokaty... Dlaczego porzuciłeś dom posadę kupca, sławę Czy miałeś już serdecznie dość pieniędzy i zabawy... Czy wzywał Ciebie polny wiatr czy głos z ruiny kościoła czy może trędowaty brat lub ptaki z Umbri wesołe... Biedaku bosy - powiedz mi jam też jak ta kościelna mysz - czy trzeba najpierw wszystko stracić by z pustym trzosem piąć się wzwyż? *** Franciszek otworzył drzwi Wędrując przez podgórską wieś wstąpił święty do starej chaty Chciał odpocząć usiąść gdzieś ale dom był w pajęczyn kwiatach Najpierw spojrzał na rany na rękach Pozmiatał zbyteczny kurz z kątów Ostrożnie by nie zrzucić brata pająka i siostry mrówki nie przydeptać piętą Potem zdjął z okna brudu zasłony Starej pelargonii pozrywał liście i przetarł szyby okien z każdej strony by brat Słońce promienie mógł wysłać Brat kot za płotem zamiauczał Siostra mysz przykucnęła u progu Biedronce pomógł na parapet się wdrapać Stara chata zaczęła żyć znowu A gdy wszyscy zajęli swe miejsca Święty usiadł przy spróchniałym stole Złożył ręce na Krzyż na serce wpierw chciał spełnić Ojca wolę I do stołu się zeszli kto żywy przyglądając się na dłoniach śladom krwi Pochylili swe głowy przed Franciszkiem Dziękując, że do życia otworzył im drzwi. do góry wstecz Copyright © 2014-2024 WiT